Άλλο ’κι αγαπώ

Άλλο ’κι αγαπώ,
κανείται ντ’ εγάπεσα!
Ατέναν ντ’ εθέλεσα
να παίρω ’κ’ επόρεσα

Εχωνεύτανε
τα λίβι͜α σον ουρανόν
Το σπαρέλι σ’ που θα λύν’,
θ’ ελέπ’ το ψ̌όπο σ’ τ’ άσπρον

Τα άστρα εφάνθανε,
το κερόπον τελείται
Ατώρα στ’ εγκαλιόπο σ’
ποίος έν’ που θα κείται;

Παλιοτσάρουχ̌ι͜α
εγράστετεν σο δρόμον
Κι οξυπόλ’τος πορπατώ,
ν’ αηλί τηνάν αγαπώ