Ποίος κρούει την πόρτα τ’ εφτωχού;

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Μπάμπης Κεμανετζίδης, Χρήστος Παπαδόπουλος

Ποίος την πόρταν τ’ εφτωχού
[πουλίκα μ’, τ’ εφτωχού]
θα κρούει και ερωτά ’τον,
ντό τρώει, ντό πίν’ και ντό ευτάει
[πουλίκα μ’, ντό ευτάει]
να στέκ’ παρηγορά ’τον;

Αν ζει, άμα επέθανεν,
[άμα επέθανεν]
άμα πονεί κι εχάθεν
Χωρίς γιοργάν’ το χ̌ειμωγκόν
[πουλί μ’, το χ̌ειμωγκόν]
άχαρον πώς κοιμάται;

Κάπως εγένταν οι ανθρώπ’
[πουλίκα μ’, οι ανθρώπ’]
άμα πονείς ’κι ακούνε
και μόνον την κεντήν ατουν
[πουλί μ’, κεντίν ατουν]
ατείν’ πάντα τερούνε

Νέ είδανε, νέ έκ’σανε
[πουλίκα μ’, έκ’σανε]
και νέ χαπάρα̤ έχ’νε
Άλλο σον πόνον τ’ ανθρωπί’
[πουλίκα μ’, τ’ ανθρωπί’]
νέ χάν’ντανε, νέ τρέχ’νε

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
ανθρώπ’	άνθρωποι
ανθρωπί’	ανθρώπου
ατείν’	αυτοί
ατουν	τους
γιοργάν’	πάπλωμα	yorgan
εγένταν	έγιναν
έκ’σανε	άκουσαν
επέθανεν	πέθανε
ερωτά	ρωτάει
ευτάει	κάνει, φτιάχνει	εὐθειάζω
εχάθεν	χάθηκε
έχ’νε	έχουνε
κεντήν	εαυτό	kendi
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κρούει	χτυπάει	κρούω
νέ	ούτε	ne
πίν’	πίνει
ποίος	(ερωτημ.) ποιός, (αναφ.αντων.) όποιος
τερούνε	κοιτούν
’τον	αυτόν
τρέχ’νε	τρέχουν
χ̌ειμωγκόν	(ονομ.) χειμώνας, (γεν.) χειμώνα
χάν’ντανε	χάνονται, διώχνονται