Ψεύτικα πάντα χ̌αίρουμαι

Ψεύτικα πάντα εγώ γελώ,
[Ν’ αηλί εμέν! Λελεύω σε!]
φαρμακωμένον γέλος
[Άτσ̌απα γιατί; Ν’ αηλί εμέν!]
Πάντα φορτίον κουβαλώ
[Μικρόν αρνί μ’, ν’ αηλί εμέν!]
ως να έρ’ται το τέλος
[Άτσ̌απα γιατί; Ν’ αηλί εμέν!]

Τ’ εμά τα τέρτα̤, τέρτα̤ είν’,
[Ν’ αηλί εμέν, μικρόν αρνί μ’]
πουλί μ’, τ’ εσά είν’ άλλα
[Άτσ̌απα γιατί; Λελεύω σε!]
Ώσπου να ’λάρωνα τ’ ημ’σά
[Ν’ αηλί εμέν, μικρόν αρνί μ’]
απάν’ έρθανε τ’ άλλα
[Άτσ̌απα γιατί; Ν’ αηλί εμέν!]

Πέτρο, γουρπάν’ σο παίξιμο σ’,
[Ν’ αηλί εμέν! Λελεύω σε!]
τιδέν σ’ ατό ’κι αλλάζω!
[Άτσ̌απα γιατί; Ν’ αηλί εμέν!]
Μετ’ ατό κλαίω τον πόνο μ’
[Ν’ αηλί εμέν! Λελεύω σε!]
και την ψ̌η μ’ ησυχάζω
[Άτσ̌απα γιατί, μικρόν αρνί μ’;]