Ο Πόντον έν’ τ’ εμόν η γη

Προβολή Τραγουδιού

Ο Πόντον έν’ τ’ εμόν η γη
και τ’ εμόν η πατρίδα
[Ντό να ’ίνουμαι; Βάι! ν’ αηλί εμέν]
Εκεί εγώ θα κλώσκουμαι
αέτσ’ σ’ όρωμα μ’ είδα
[Ντό να ’ίνουμαι; Βάι! ν’ αηλί εμέν]

Πατρίδα μ’, τα χωρία σου
όλια ερημωμένα
[Ντό να ’ίνουμαι; Βάι! ν’ αηλί εμέν]
Τ’ έμορφα τα παρχάρι͜α σου
επέμ’ναν δεισωμένα
[Ντό να ’ίνουμαι; Βάι! ν’ αηλί εμέν]

Τα χώματα σ’ επότ’σαμε
με αίματα και δάκρυ͜α
[Ντό να ’ίνουμαι; Βάι! ν’ αηλί εμέν]
Ραχ̌όπα και λιβαδόπα,
ποτάμι͜α, θαλασσάκρι͜α
[Ντό να ’ίνουμαι; Βάι! ν’ αηλί εμέν]

Θεέ μ’, για δος μας δύναμην
τ’ Αγαρηνούς να διώκουμ’
[Ντό να ’ίνουμαι; Βάι! ν’ αηλί εμέν]
Σ’ έρημον τη πατρίδα μουν,
σο Πόντον ξαν να κλώσκουμ’
[Ντό να ’ίνουμαι; Βάι! ν’ αηλί εμέν]

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
αέτσ’	έτσι
αηλί	αλίμονο	ἀ- + μεσαιωνική ελληνική ἠλί < εβραϊκά אל (θεός)
δεισωμένα	ομιχλιασμένα	δεῖσα=υγρασία, λάσπη, βρωμιά
διώκουμ’	διώχνουμε, απομακρύνουμε
δος	δώσε
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έμορφα	όμορφα
έν’	είναι
επέμ’ναν	απόμειναν
επότ’σαμε	ποτίσαμε
θαλασσάκρι͜α	οι ακροθαλασσιές, τα ακρογιάλια
’ίνουμαι	γίνομαι
κλώσκουμ’	γυρίζουμε, επιστρέφουμε
κλώσκουμαι	γυρίζω, επιστρέφω
λιβαδόπα	(υποκορ.) λιβάδια
μουν	μας
ν’ αηλί	αλίμονο	μεσαιων. ελλ. ἀλί<ἀ- + ἠλί (εβραϊκά אל)= θεός
ξαν	πάλι, ξανά
όλια	όλα
όρωμα	όνειρο
παρχάρι͜α	ορεινοί τόποι θερινής βοσκής
ραχ̌όπα	ραχούλες, βουνά
χωρία	χωριά