Παρώρας, παραζάμανα

Σο πέραν τη γειτονίαν
τον Γιώρ’ επροξένεψαν
[τον Γιώρ’ επροξένεψαν]
Σα εξηνταπέντε χρόνια
μ’ έναν έμορφον κορτσόπον
άσ̌κεμα ετύλιξαν

Παρώρας, παραζάμανα,
[παρώρας, παραζάμανα]
η παντρεία ’κι ’ίνεται!
Σ’ ατό πα έν’ σειράν

Ο Γιωρίκας εθάρρεσεν
άνοιξη έν’ για τ’ ατόν
[άνοιξη έν’ για τ’ ατόν]
Σα εξήντα πέντε χρόνια
έναν έμορφον κορτσόπον
και -ν- ατόν θα παλαλών’

Παρώρας, παραζάμανα,
[παρώρας, παραζάμανα]
η παντρεία ’κι ’ίνεται!
Σ’ ατό πα έν’ σειράν

Η γαρή ατ’ το Γιωρίκα,
αγκαλι͜άσ̌κεται, γελά
Κι ο Γιωρίκας «νε κουτσ̌ή» λέει
«φέρον το χαμόμηλον
και -ν- ας πάω κείμαι κα’»

Παρώρας, παραζάμανα,
[παρώρας, παραζάμανα]
η παντρεία ’κι ’ίνεται!
Σ’ ατό πα έν’ σειράν
η παντρεία ’κι ’ίνεται!
Σ’ ατό πα έν’ σειράν [...]