Η ρομάνα, η ρομάνα

Η ρομάνα, η ρομάνα
κλώσ̌κεται ας σον παρχάρ’
Κρατεί ’θόγαλαν ση βέτρι͜αν
και σ’ ωμίν σ̌ελέκ’ χορτάρ’

’Κι φοάται τα βρεχ̌ία,
’κι φοάται το χαλάζ’
Σα ορμάνια μαναχέσσα
κόφτ’ τα ξύλα, δεματι͜άζ’

Η ρομάνα τα χορτάρι͜α
κλώθ’ α̤τα τ’ αφκά απάν’
Κρούει ο ήλεν σο κορμίν ατ’ς,
σην εβόρα αφκά πίν’ τάν’

Η κόρη παρχαρομάνα,
νέγκασμαν ’κι λογαρι͜άζ’
Όντες κλώσ̌κεται σ’ οσπίτ’ν ατ’ς
όλια τα παιδία τ’ς φάζ’