Τον άγουρον να ευτάω

Προβολή Τραγουδιού

expand_content

Σουμά σα ξημερώματα,
πουλί μ’, έρθε το ταίρι σ’
Τ’ ανοιγάρ’, ψ̌ήκα μ’, θέκον α’
και -ν- αφκά σο μιντέρι σ’

Πέτε με πώς ν’ αφήνω εγώ
αούτ’ τ’ εμά τ’ αχούλια;
Η κάτα μάνα ντο γεννά
άι! πιάν’ πεντικούδι͜α

Έρθεν καιρός, νε πουλόπο μ’,
τον άγουρον να ευτάω
Τα πετεινάρι͜α αν ’κι κούζ’νε,
εγώ σ’ οσπίτ’ ’κι πάω

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
α’	(ατό) αυτό, το
άγουρον	νέος άνδρας
ανοιγάρ’	κλειδί
αούτ’	αυτός/ή/ό/ά
αφκά	κάτω
αχούλια	μυαλά	akıl/ʿaḳl
εμά	δικά μου
έρθε	ήρθε
έρθεν	ήρθε
ευτάω	κάνω, φτιάχνω	εὐθειάζω
θέκον	(προστ.) θέσε, τοποθέτησε, βάλε
κάτα	γάτα
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κούζ’νε	λαλούν, καλούν
μιντέρι	ταπί, είδος χαμηλού ανατολίτικου καναπέ	minder/nīmdār
οσπίτ’	σπίτι	hospitium<hospes
πεντικούδι͜α	ποντικάκια
πέτε	(προστ.) πείτε
πετεινάρι͜α	(υποκορ.) πετεινοί
πιάν’	πιάνει
πουλόπο	πουλάκι
σουμά	κοντά
ψ̌ήκα	ψυχούλα