Η σ̌υριχτέρα σ’

Τ’ αρνί μ’ εσέβεν σο χορόν,
τερεί με, αποχασμούται
Άμον ντ’ εγροίκ’σα, άλλο ’κι στέκ’
κι απάν’ ι-μ’ θα γομούται

Πετέστε ατεν να κλώσ̌κεται,
πετέστε ατεν ας έρ’ται
Χωρίς ατέν, πετέστε͜ ατεν,
θ’ αποθάνω αν ’κ’ έρ’ται

Άμον ντο είχα, έχω σε,
μικρέσσα μ’ περιστέρα μ’
Εγώ κι αλλάζω, πουλόπο μ’,
τ’ εσόν την σ̌υριχτέραν

Πέτε με ποίος είν’ ατείν’
που λέν’ οι αγούρ’ ’κι κλαίγ’νε;
Ας σην εγάπ’ χαπάρ’ ’κ’ έχ’νε
κι ας ση σεβντάν ’κι ’ξέρ’νε

Σκοτούνταν, ψ̌η μ’, ση μαχαλά σ’,
ο εις τον άλλον κρού’νε
Ση μάνα σ’ και σον κύρ’ -τ- σ’ πάγ’νε,
εσέναν ψαλαφούνε

Έρθα, πουλί μ’, σ’ οσπιτόπο σ’,
ωρι͜άσον άφτς τα φώτα σ’
Γάλι͜α-γάλι͜α έβγα οξ̌ουκά
μη τσιρτσιρίζ’ η πόρτα σ’