Τα φράγκα έχ’νε αξίαν

Έφυγα ας σον κόσμον
κι ας σ’ όλτς τοι συγγενείς
Πολλά μακρά επήγα
να μ’ ελέπ’ με κανείς
Όταν η τσ̌όπι͜α έχ̌’
όλ’ αγαπούνε σε
Κι ασ’ το τελείντανε
γιατί μισούνε σε;
Ας είναι και τ’ αδέλφι͜α,
ας είν’ κι οι συγγενείς,
ας έν’ κι όλος ο κόσμος,
’κι θέλτς σε άλλο κανείς!
«Τα φράγκα έχ’νε αξίαν
και όχι το άτομον»
Ατό εμέν είπεν α’
τ’ εμόν ο άνθρωπον

Πολλά μακρά επέμ’να
μονάχος κι έρημος
Τα λόγια σουν τρανά,
θα τρώει με ο καημός
Ατά ο κόσμος έχ̌’,
ατά κι η κοινωνία
Σ’ όλον τον κόσμον έν’
το μίσος κι αδικία
Ας είναι και τ’ αδέλφι͜α,
ας είν’ κι οι συγγενείς,
ας έν’ κι όλος ο κόσμος,
’κι θέλτς σε άλλο κανείς!
«Τα φράγκα έχ’νε αξίαν
και όχι το άτομον»
Ατό εμέν είπεν α’
τ’ εμόν ο άνθρωπον

Ξένος όταν μισά σε
ατόσον ’κι πονείς
Βάλτς σην καρδία σ’ πόνο
ασ’ ’το είν’ συγγενείς
Όταν η τσ̌όπι͜α έχ̌’
όλ’ αγαπούνε σε
Κι ασ’ το τελείντανε
γιατί μισούνε σε;
Ας είναι και τ’ αδέλφι͜α,
ας είν’ κι οι συγγενείς,
ας έν’ κι όλος ο κόσμος,
’κι θέλτς σε άλλο κανείς
«Τα φράγκα έχ’νε αξίαν
και όχι το άτομον»
Ατό εμέν είπεν α’
τ’ εμόν ο άνθρωπον