Ντό; ντό;

Άμον ραχ̌ί’ -ν- τσ̌ιτσ̌εκόπον
τ’ αρνόπο μ’ σκουντουλίζει [νε]
Κλίσκουμαι κα’ φιλώ ατο
κι εκείνο κοκκινίζει
[Ντό, ντό, κι αμ’ ντό;]
εκείνο κοκκινίζει

Ο πρόσωπο σ’ αγγελικόν,
τ’ οφρύδι͜α σ’ γαϊτανλία [γιαρ]
Κι ατά τα μαύρα τ’ ομμάτι͜α σ’
τερούνε μερακλία
[Ντό, ντό, ντό κι αμ’ ντό;]
τερούνε μερακλία

Ση ήλιονος τ’ ανατολήν
ανοί͜εις τα παραθύρι͜α σ’ [γιαρ]
Ατότε μαεύ’ς τον κόσμον
με τα μαύρα τα ’φρύδι͜α σ’
[Ντό, ντό, ντό κι αμ’ ντό;]
με τα μαύρα τα ’φρύδι͜α σ’

Μα τον Θεόν, μα τον Χριστόν,
μα τ’ έναν Άγιον κι άλλο! [γιαρ]
Μα τον Θεόν, μα τον Χριστόν,
μα τ’ είναν Άεν κι άλλο [γιαρ]
Το φίλεμαν ντ’ εδέκες με
’κ’ επορώ ν’ ανασπάλω
[Ντό, ντό, ντό κι αμ’ ντό;]
’κ’ επορώ ν’ ανασπάλω