Εκεί που πας, νε άντρα μου

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Θεόδωρος Βεροιώτης, Σοφία Νικολαΐδη, Στάθης Νικολαΐδης

-Το άλογο σ’ γιατί σελώντς,
άντρα μ’ και παλληκάρι μ’;
Γιατί εζώστες τ’ άρματα σ’,
άντρα μ’, και μέρ’ εχπάστες
κι αφήντς οπίσ’ την κάλη σου
με γούλαν κρεμαμένον;

-Εγώ είμαι πολεμιστής,
Ακρίτας και αντάρτης
Αδούλωτον η γενεά μ’,
ελεύθερον η ράτσα μ’
Σα σύνορα αχπάσκουμαι
με τ’ άλλα παλληκάρι͜α

-Ατού που πας, νε άντρα μου,
έπαρ’ κι εμέν εντάμαν
Να μαειρεύω το φαΐ σ’,
να στρώνω το κρεβάτι σ’
’Ίνουμαι χώμαν και πατείς,
γεφύριν και δι͜αβαίνεις

-Εκεί που πάω, κάλη μου,
γυναίκες ’κι δι͜αβαίν’νε
’Κι μαειρεύ’νε, ούτε τρών’,
’κι στρών’νε, ’κι κοιμούνταν
Έχ’νε τα χ̌έρι͜α μαξιλάρ’
και το σπαθίν κρεβάτι

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άρματα	όπλα	armum
ατού	εκεί (σε τόπο ή σημείο που βρίσκεται σε κάποιο απόσταση)
αφήντς	αφήνεις
αχπάσκουμαι	φεύγω, αναχωρώ, κινώ για
γενεά	γενιά
γούλαν	λαιμό	gula
δι͜αβαίν’νε	(για τόπο) περνούν, διασχίζουν, (για χρόνο) περνούν (γενικότερα) περνούν, παύουν, τελειώνουν	διαβαίνω
εντάμαν	μαζί
έπαρ’	(προστ.) πάρε
έχ’νε	έχουνε
εχπάστες	αναχώρησες, κίνησες για
’ίνουμαι	γίνομαι
κάλη	η αγαπητή σύζυγος, η σύζυγος
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κοιμούνταν	κοιμούνται
κρεμαμένον	κρεμασμένο/η
μέρ’	(μέρου, επιρρ.) πού, προς ορισμένο μέρος, όποιος
οπίσ’	πίσω
στρών’νε	στρώνουν, ζεύουν