Εκαυχέθεν και τ’ απίδ’

Εκαυχέθεν και τ’ απίδ’
κι είπεν είναι όλεν καλλίον
-Χάθ’ κι εσύ, μακρογουλία!
Πότ’ έσ’νε όλεν καλλίον;

Ατό ξάι ντο ’κι λαλεί
το στόμαν αθε ’κι ανοί͜ει
Το μήλον το κόκκινον
έν’ ασ’ όλεν τ’ έμορφον

Ας σα μεϊβάδες απάν’,
παίρτς εσύ πάντα ντο θέλτς
Το μήλον το κόκκινον
’κ’ επορείς να γιανασ̌εύ’ς

Απέσ’ ας σα γιουμισ̌κάς
έναν έν’ ντο θέλτς να παίρτς
Το μήλον το κόκκινον
έφαεν τη ψ̌η σ’ τ’ απέσ’