Τη πεθεράς ι-μ’ το κορίτσ’

Σο κρεβάτ’ ντ’ εκοιμέθαμε
θέλω να αποθάνω
κι όλα τα σκουντουλέματα σ’
καμίαν να μη χάνω

Τη πεθεράς ι-μ’ το κορίτσ’,
τη μάνας ι-μ’ η νύφε
όθεν πάω κι όπου στέκω
απέσ’ σην καρδι͜ά μ’ κείται

Σον διψασμένον δος νερόν,
φαΐν σον πεινασμένον
Κι εγώ που έχω σεβνταλούκ’
ποίσον με χαρεμένον

Ανάθεμα σε, σ̌κύλ’ κουτάβ’,
πάντα ν’ ανάθεμα σε
Χωρίς τ’ εμόν¹ χαρά̤μ’κον έν’
το κρεβάτ’ ντο κοιμάσαι

Πώς να μη κλαίγω ο καρίπ’ς;
Πώς να στέκω ραχάτι͜α,
όντες ελέπω ας σ’ ομμάτι͜α σ’
να κυλίουν τα δάκρυ͜α σ’;