Εποίκες μ’ έναν περισ̌άν’

Ανάθεμα, ανάθεμα
και -ν- αΐκα σεβντάδες
Όλεν το βίο μ’ έφαγαν
τη χώρας οι νυφάδες

Το ρακίν σίτι͜α έπινα
είπα͜ ατέναν «σην υεία σ’»
Ατέν εκλώστεν είπεν με
«φαρμάκια σην καρδία σ’»

Εποίκες με έναν περισ̌άν’
σ’ εσόν την γειτονίαν
Ας σο Θεόν να ευρήκ’ς ατο
και -ν- ας σην Παναΐαν

Η γειτονία σ’ έν’ κακόν,
καν’νάν πα ’κι μονάζ’νε
Κάθαν βράδον σ’ οσπίτι͜α τουν
λείμψανον να μονάζ’νε!

♫ 

Σύρω τη σ̌άπκα μ’ σο κουίν
πατεύ’ και ’κι γομούται
Μετ’ εμέν που θα κλώσ̌κεται
καμίαν ’κι κομπούται

Κόρη, ντό σουμαδεύκεσαι
σα ξένα τα χωρία;
Πασ̌κείμ’ ’κ’ είναι να παίρ’νε σε
τη μαχαλάς παιδία;

Αρνί μ’, όσον τρανύντς και πας
’ίνεσαι ασ̌λαμάν μήλον
Τον άντρα σ’ ποίσον μουσαφίρ’
κι εμένα ποίσον φίλον

Καπνό σίτι͜α ετσάπιζα,
ενεγκάστα κι εκάτσα
Εθάρρ’να εμπροστά μ’ είσαι
και τ’ αποσκάλ’ εχάσα

Τα κάλλι͜α σ’ και τ’ εμορφάδας,
τρυγόνι μ’, ντό θ’ ευτάς -ι;
Εκεί σον κόσμον πασ̌κείμ’ ντο
θα παίρτς ατα και πας -ι;