Έλα, έλα σορσότα μ’

Προβολή Τραγουδιού

Καλλιτέχνες: Θεόδωρος Βεροιώτης, Στάθης Νικολαΐδης

Ση μαχαλά σ’ επέρασα
ύλαξε με -ν- ο σ̌κύλο σ’
Έβγα οξ̌ουκά γουρτάρεψον
τον παλαιόν τον φίλο σ’

Έλα, έλα, σ̌ορσ̌ότα μ’,
έλα σ’ εμόν την οτάν
Ας κάθουμες και γελούμε
τ’ έναν τ’ άλλο ας τερούμε

Λαλώ ατεν και ’κι λαλεί,
κουρφεύ’ ατεν¹ ’κι σ’κούται
Κλίσκουμαι κα’ φιλώ ατεν
κι ας σα γέλ’τα λιγούται

Έλα, έλα, σ̌ορσ̌ότα μ’,
έλα σ’ εμόν την οτάν
Ας κάθουμες και γελούμε
τ’ έναν τ’ άλλο ας τερούμε

Λελεύω τα στομόδοντα σ’
και τα τριάντα δύο
Σ’ έναν το χαμογέλαμα σ’
όλον το βίο μ’ δίγω

Έλα, έλα, σ̌ορσ̌ότα μ’,
έλα σ’ εμόν την οτάν
Ας κάθουμες και γελούμε
τ’ έναν τ’ άλλο ας τερούμε

Γουρπάν’ σ’ ομμάτι͜α σ’ τ’ έμορφα
τ’ αγρέλαφι͜α ’μερών’νε
Όλον τον κόσμον έκαψαν,
εμέν θα παλαλών’νε

Έλα ας κρατούμε χ̌έρι͜α
Ας πάμε στέρι͜α-στέρι͜α
εγώ κι εσύ, σ̌ορσ̌όταινα μ’,
άμον τα περιστέρι͜α

Γλωσσάρι

Κείμενο	Επεξήγηση	Ετυμ. Ρίζα
άμον	σαν, όπως, καθώς	ἅμα
ατεν	αυτήν
βίο	βιος, περιουσία
γέλ’τα	γέλια
γουρπάν’	θυσία	kurban/ḳurbān
γουρτάρεψον	(προστ.) γλύτωσε κτ/κπ από, σώσε, διάσωσε	kurtarmak
δίγω	δίνω
έβγα	(προστ.) βγες
εμόν	δικός/ή/ό μου	ἐμοῦ
έμορφα	όμορφα
κα’	κάτω
κάθουμες	καθόμαστε
’κι	δεν	οὐκί<οὐχί
κλίσκουμαι	σκύβω, κλίνω
κουρφεύ’	παινεύω/ει
λαλεί	βγάζει λαλιά, καλεί, αποκαλεί, προσκαλεί, οδηγεί
λαλώ	βγάζω λαλιά, καλώ, αποκαλώ, προσκαλώ, οδηγώ
λελεύω	χαίρομαι
λιγούται	επιθυμεί κτ σφοδρά, χάνει τις αισθήσεις του, λιποθυμά
μαχαλά	γειτονιά	mahalle/maḥalle
ομμάτι͜α	μάτια
οξ̌ουκά	έξω
οτάν	δωμάτιο	oda
παλαλών’νε	τρελαίνουν
σ’κούται	σηκώνεται
σ̌ορσ̌ότα	μυθικό πελώριο πτηνό
σ̌ορσ̌όταινα	μυθικό πουλί
στέρι͜α	ακλόνητα, σταθερά, σιγά, αργά και καθαρά
στέρι͜α-στέρι͜α	σταθερά, σιγά-σιγά
τερούμε	κοιτάμε
ύλαξε	γάβγισε	ὑλάω
χαμογέλαμα	χαμόγελο

Σημειώσεις

¹ Προφανώς εκ παραδρομής τραγουδήθηκε «κουρφεύ’ ατεν», αντί του ορθότερου νοηματικά «τουρτεύ’/τιρτεύ’ ατεν» που σημαίνει «την τσιγκλάω»

Προβολή Τραγουδιού

Έλα, έλα σ̌ορσ̌ότα μ’