Θάνατος | Γεωργίου Πατσ̌άκονος

Ν’ αηλί εμέν, να χα εμέν,
άλλο ’κ’ είδα αΐκον
Απόψ’ είδα ’ναν όρωμαν,
έτον πολλά ατσ̌αΐπ’κον
Είδα τη θάλασσαν γαράν,
τα παπόρι͜α γιαπία
Είδα ζώσκουμ’ έναν ζωνάρ’,
δεκαπέντε αλι͜απία
Είδα τη πεθερού μ’ τ’ οσπίτ’
όλεν βρούλαν γομάτον
και η αγάπη μ’ σ’ οσπιτί’
τη μέσεν εκοιμάτον
Είδα ερρούξα σο ποτάμ’,
εγέμ’ και περισ̌άν’ -ι
Ατσάπς αβούτο τ’ όρωμαν
σα ποίον έν’ νισ̌άνι;
Όποιος εξηγίζει͜ ατο
να ιεύ’ σην καρδία μ’
άμον ντο λέγ’ ατ’ αδακά
’γώ με την τραβωδία μ’
Ας εξηγίζ’ ατο ογώ
κι εσείν αφουκρεθέτεν
και ως να τελειών’ ατο,
εσείν ωρία κλαίτεν
Η θάλασσα έν’ ουρανόν
και το ζωνάρ’ ο ήλεν
Ν’ αηλί ατέν την άκλερον
το χαπάρ’ αν επήρεν
Το χ̌ι͜όν’ κρύον η ξενιτει͜ά,
το τέλος εθε ’κ’ έρ’ται
Το αίμαν έν’ ο θάνατον,
χαπάρ’ όθεν έν’ έρ’ται
Η φωτία έν’ καμονή,
αγάπ’ς τυρι͜αννισίαν
Μάνα, τ’ αρνί σ’ επέθανεν
σ’ έρημον την Περσίαν
Τη ποταμί’ το ρούξιμον
ντ’ εγέμ’ και περισ̌άν’ -ι
Τα δά̤κρυ͜α σ’ θα τρέχ’νε ποτάμ’
σ’ εκείνο είν’ νισ̌άνι
Κλάψο με, μάνα, φλιβερά,
επέμ’να σα γαρίπ’κα
Τη ξενιτείας τα μέρι͜α
για τ’ εμάς είν’ αΐκα
Μάνα, ’γώ ας δι͜ατάχκουμαι,
όλι͜α ντο λέγω ποίσον
Ατό τ’ έρημον την οτά μ’
ασκηταρείον χτίσον
Ατού σον τόπον ντ’ εκοιμούμ’
βάλεν εσύ εικόναν,
τον Α’έρ’, Αε-Θόδωρον
και τον Αε-Νικόλαν
Ποίσον και το κοιμητέρι μ’,
βάλεν απέσ’ καντήλαν
κι ας έρχουν τονατεύ’ν’ ατο
εμέν οι φίλ’ που ’κ’ είδαν
Κι εσύ όσα θα κρούει κωδών’
το καντηλόπο μ’ άψον
Όσα κρούω κι ογώ σο νου σ’,
δέβα εκαικά και κλάψον