Αρρώστια | Γεωργίου Πατσ̌άκονος

Ας αρχινώ και λέγω σας
’γώ έναν τραβωδίαν
για τ’ εκείνον που αρρωσταίν’
μακρά σην ξενιτείαν
Αρρωσταίν’νε σην ξενιτει͜άν,
κανείς ’κ’ έν’ να τερεί ατ’ς,
έναν χουλιαρέαν φαΐν,
ούτε νερόν να δί’ ατ’ς
Κανείς ’κι πάει εμπαίν’ απέσ’,
όλ’ πάγ’νε ση δουλείαν
Αν κάποιος παρϊασλιαεύ’
τα τρί’ ημέρας μίαν
Εξέρετεν ντό υποφέρ’
εκείνος ο καημένον;
Ας σον πουρνόν ως τουβραδύ
τ’ ομμάτ’ν ατ’ έν’ κλαιμένον
Ατότε τυρι͜αννίσ̌κεται,
μοιρολογά και κλαίει
τα τι͜άρτι͜α τη καρδίας ατ’
αρχινά ’τός να λέει:
-Μιάρ’ κάτ’ εποίκα ογώ
σον κόσμον αμαρτίαν
και να σύρω σο κρεβάτι μ’
ατόσον αρρωστίαν;
Αχ, ουρανέ, ντ’ εποίκα σε
κι ατόσον τυρι͜αννί͜εις με,
και σα γαρίπ’κα τα μέρι͜α
ατόσον να κλαινί͜εις με;
Εγέντονε σην ξενιτει͜άν
στέκω ατόσα χρόνια
Έπαρ’ την ψ̌η μ’ να γλυτώνω
ας σα τρανά τα πόνια
Αφήνω σε τη μάνα μου
να κλαίει και να ματούται
Αφήνω σε την κάλη μου
να πάει ρούζ’ και σκοτούται
Το μαναχόν το παιδόπο μ’
νά ’λεπα ’ποίκα άχτ’
κι ατώρα ας σου ’κ’ επόρεσα,
εκείνο πα δι͜ατάχτ’
Όνταν τρανύν’ και ερωτά,
«μάνα, πού έν’ ο κύρη μ’;»
ας λέγ’ν’ ατο ντ’ ευρίεται
αδά το κοιμητήρι μ’
Ας μαθίζ’ν’ ατο γράμματα,
στείλ’ν’ ατο σο σχολείον
για να μη βλαστημά εμέν
ντο ’κ’ εφέκα το βίον