Η μάνα ανήλικου νεκρού

Γουρπάν’ -τ- σ’, γουρπάν’ -τ- σ’, πουλόπο μου,
π’ εφέκες μας και πας -ι;
Η καμονή σ’ ’κι σύρκεται,
θα ρούζω και σκοτούμαι
Τον κύρη σ’ ντό θα λέγ’ ατον,
ντό θα γράφτ’ ατον, Γιάννε μ’;
Ο κύρη σ’ παλαλά ’ποίν’νεν
για τ’ εσέναν, πουλόπο μ’
Κι αν έρ’ται ο πατέρας σου
ατός θα τσ̌ουλτουρεύει
Έλα, έλα, Γιαννίκα μου, γιατ’ είσαι χολιασμένος;
Για τέρ’ για τέρ’ τα συμπαίδι͜α σ’
πώς πάγ’νε σο σχολείον
Έρθαν και αραεύ’νε σε
να παίρ’νε σε και πάγ’νε
Γιωρίκα μου, Γιωρίκα μου,
τρανόν φουρτούναν έχω,
εφέκε μας ο Γιάννες ι-μ’,
εφέκε μας και πάει
Παρηγοριάν ’κι σ’κών’ ατο,
ν’ αηλί εμέν την μάρσαν!
Εγώ εθάρρ’να ση Σαντά
κανένας ’κι αποθάνει
Ντό θα ’φτάγω, Γιωρίκα μου,
αν έρχ̌εσαι κι ελέπ’ς με;
Θα κρούω και σκοτούμαι ’γώ
να μη ’λέπω τα δά̤κρυ͜α σ’
Τα δά̤κρυ͜α σ’ και τα δά̤κρυ͜α μου
όλια άχρηστα πάγ’νε