Επωδοί

Άγουρος είμ’ άγουρος,
να φιλώ το μάγουλο σ’
Ατματσ̌άς είμ’ ατματσ̌άς,
να γριβώνω στο πατσ̌άχ’ σ’

Αέτσ’ πως έν’ καλόν έν’,
καλόν έν’, καλόν έν’
Θειίτσα μ’, το κορτσόπο σου
ζαντόν και παλαλόν έν’

Ακεί πέραν σο ραχ̌ίν
στέκ’ έναν πουλίν παχ̌ύν
Μετ’ εκείνο το πουλίν
το γιαβρόπο μ’ θα παχ̌ύν’

Αλ ασ̌αγά, ασ̌αγά,
φιστάν’ κουρμαλαρουνί
Πεγενεμέτιν κιουζέλ,
σενίν τουρμαλαρουνί

Απουρατάν ασ̌αγά
τρέχ̌’ ολίγον νερόπον
Έπαρ’ με, κόρ’, έπαρ’ με,
είμαι καλόν παιδόπον

Απουρατάν ασ̌αγά
πεν ενέμεμ ενέμεμ
Κιουτσ̌ουτσ̌ούκσουν σεβτιγίμ,
πεν σανά κιουβενεμέμ

Αχάξαν, αχάξαν,
τα πετεινάρι͜α ’κούξαν
κι ατά τα σ̌κυλοκούταβα
απ’ οπίσ’ ι-μ’ ερρούξαν

Βαΐον, βαΐον,
ας σ’ άνθεν το χωρίον
σ’ όνεμα σ’ όνεμαν εύρα
σο πόι σ’ κι άλλο καλλίον

Βέχω, βέχω, ξεροβέχω,
κείμαι κα’ τ’ αρνόπο μ’ ’κ’ έχω
κι ας σ’ ομματί’ μ’ τα δα̤κρόπα,
το μαξιλαρόπο μ’ βρέχω

-Γραία, γραία, χόρεψον
-Γραία είμαι ’κ’ επορώ
κι αν καλοκρατείτε με,
πι͜άλκι μίαν σείουμαι

Έναν κι έναν ευτάγ’ν’ δύο,
έφαεν όλεν το βίο μ’
Δύο κι έναν ευτάγ’ν’ τρία,
ντό καλόν έν’ η παντρεία
Τρία κι έναν τέσσερα,
μετ’ ατέν ντό έσυρα!
Τέσσερα και έναν πέντε,
ατέ σο κιφάλι μ’ ντ’ έγκεν!
Πέντε κι έναν ευτάγ’ν’ έξ’,
’ρούξεν ας σην πόρταν έξ’
Έξ’ και άλλ’ έναν εφτά,
η κουτσ̌ή μωρόν ’κ’ ευτάει
Εφτά κι έναν οχτώ,
χόρεψον το λαγγευτόν
Οκτώ κι έναν εννέα,
’ποίκες με άμον μανέαν
Εννέα κι έναν δέκα,
για τ’ εσέν την ψ̌η μ’ εδέκα

Έτα, έτα, Παναέτα,
κόρ, φέρεν φτερά και πέτα
και ωρία πας ση πεθερού σ’,
θα βάλλ’νε σε σα θέρ’τα

Κορτσόπον, λάλ’ με,
λάλ’ με κι ας λαλώ σε

’λί εμέν, μάνα, ’λί εμέν,
’λί εμέν ελετσ̌έγουμ
Την πόρταν άσ’ ακράνοιγον,
αξ̌αμτάν κελετσ̌έγουμ

Όι, ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί,
σο κιφάλι μ’ κάτ’ λαλεί
Κι αν ’κι πάγω τουβραδύ,
θα σκοτών’ με η γαρή
Έμορφον που θα φιλεί,
πάντα θα παρακαλεί

Όι ν’ αηλί εμέν, ν’ αηλί,
πώς θα παίρω τον Αλήν;
Άμον άπλυτον μαλλίν
πάντα κείται σην αυλή μ’

Ο ποπάς κι η ποπαδία
εποίκαν την αμαρτίαν
Πέντε μήνας, έξ’ παιδία,
κι άλλ’ ατόσα σην κοιλίαν

Πάει ομάλια, πάει ομάλια,
τ’ ορταρόπα τ’ς αρνομάλλια
Πάει ομάλια, πάει και τίκια,
τ’ ορταρόπα τ’ς είν’ τιφτίκια

Χ̌ερομύλτσον και κοσ̌κίντσον [λέγω]
χάλασον την χαμαιλέτεν/ [λέγω]
βάλεν έναν βούραν κι άλλο [λέγω]
και χοντρά μ’ ευτάς τ’ αλεύρι͜α, [λέγω]
μετ’ εσέν την πελιά μ’ εύρα [λέγω]

Σύρον άν’ και σύρον κα’,
το φιστάν’ σο γιάν’ απάν’
Ο Θεός να παίρ’ την ψ̌η μ’
σ’ άσπρον το κιορτάν’ απάν’

Τένα, τένα, τένα, τένα,
κανείς ’κ’ έν’ άμον ατέναν
κι ήντζαν θα λέει για τ’ ατέναν,
γίνεται γουρπάν’ σ’ ατέναν

Τέρεν, μάνα, πώς χορεύω,
τα παπούτσ̌ι͜α μ’ άν’ ’κι σ’κώνω
Την ηγήν κατατρυπαίνω
και τη σ̌κύλ’ το γιον ’κι παίρω

Τζ̌άνουμ, τζ̌άνουμε, ε! κορτσόπον [λέγω]
κατήβα σο πεγαδόπον [λέγω]
Δόμα ’ναν κρύον νερόπον [λέγω]
ας σο τσ̌αμουρένεν το τι͜αστόπον [λέγω]

Το ραχ̌ίν χ̌ιονίεται,
παίρ’ ο ήλεν λύεται
κι εγώ είμαι σεβταλής,
το καρδόπο μ’ λύεται

Τρώει ο λύκον την Κερβάναν
κι όλο τον καλόν το χτήνον
και πόσα βραδάς εμόνασες
εμέν τον Κωνσταντίνον;

Τρώει ωτία, τρώει μυτία,
τη Σαντέτ’σσας η λαλία
Και τ’ ομμάτι͜α μ’ εσκοτείνεψαν
ας σην αροθυμίαν

Φά’ με Τασουλίτσα μ’, φά’ με
για τ’ εσέν ψοφώ και χάμαι

Χάιτ’ ας πάμε στέρι͜α-στέρι͜α,
ζευγάρ’ άμον περιστέρι͜α
κι άμα λύουνταν τα χ̌ιόνι͜α,
άμον ζευγάρ’ χ̌ελιδόνι͜α

Χόπα, χόπα, χόπα, χόπα,
ως να ξημερών’, κορτσόπα
Σον νηχόν απάν’, κορτσόπα,
για χορέψτεν, χόπα, χόπα