Σον Θεόν ευτάγω τάμαν

Σον Θεόν ευτάγω τάμαν
ντ’ έσυρες τον πόνον, μάνα
Ντ’ έσυρες τον πόνον, μάνα,
και -ν- εγέννεσες εμέν

Μάνα, εξέρτς πως αγαπώ σε!
Εντροπήν ’κ’ έν’ να ’ρωτώ σε
Αν έν’ Κόλαση ο κόσμον,
ο Παράδεισον πού έν’;

Τα τυφέκια περισσεύ’νε,
οι ανθρώπ’ ντ’ ευτάν’ ’κ’ εξέρ’νε
Οι ανθρώπ’ ντ’ ευτάν’ ’κ’ εξέρ’νε,
την ζωήν ατουν θα τρών’

Κρού’νε παίρ’νε σα χαμένα
Αχ! ’Κ’ ελέπ’νε τα καημένα,
τα μωρά τα πεινασμένα
ντ’ αποθάν’νε ας σον λιμόν

Σον Θεόν ευτάγω τάμαν
ντ’ έσυρες τον πόνον, μάνα
Ντ’ έσυρες τον πόνον, μάνα,
και -ν- εγνώρτσα τη ζωήν

Πώς ν’ ελέπω τα παιδόπα;
Μόνον ψ̌όπον και στουδόπα
Θεέ μ’, για χάλασον τον κόσμον
και να χτί͜εις ας σην αρχήν