Μαύρα είν’ τα μαλλία σ’

Τα τσ̌απράζι͜α τ’ ομματόπα σ’
και -ν- ατά τα τσ̌αλιμόπα σ’
Τα χαρίσματα ούλια
έ͜εις ατα, πουλί μ’, εσύ

Παλαλώντς τα παιδία
ρούζ’νε απέσ’ ση φωτίαν
Για τ’ εσόν το χατιρόπον,
για τ’ εσέν, για τ’ εσέν

Μαύρα είν’ τα μαλλία σ’,
χρυσόν έν’ η καρδία σ’
Μαεύ’ς τα παλληκάρι͜α,
σεβνταλίν πουλίν

Τα κόκκινα τα χ̌ειλόπα σ’
και τα άσπρα τα χ̌ερόπα σ’
Ποίος θα έχ̌’ την τύχην
τα μεσόπα σ’ να κρατεί!

Ακόμαν κι ας σον Άδην
για τ’ εσέν κατηβαίν’νε
Να χ̌αίρουνταν την εγκάλι͜α σ’,
για τ’ εσέν, για τ’ εσέν

Μαύρα είν’ τα μαλλία σ’,
χρυσόν έν’ η καρδία σ’
Μαεύ’ς τα παλληκάρι͜α,
σεβνταλίν πουλίν

Ματοζίνιχ̌ον τη μάνα σ’
πέει να βάλ’ και -ν- απάν’ ι-σ’
Τα κακά τα ομμάτι͜α
μη πιάν’νε σε, πουλί μ’

Ας σην πορπατεσία σ’
τα δρόμι͜α συντρομάζ’νε
Τα καρδίας ατουν κρού’νε,
για τ’ εσέν, για τ’ εσέν

Μαύρα είν’ τα μαλλία σ’,
χρυσόν έν’ η καρδία σ’
Μαεύ’ς τα παλληκάρι͜α,
σεβνταλίν πουλίν