Τ’ εμόν, πουλόπο μ’, η εγάπ’

Τ’ εμόν, πουλόπο μ’, η εγάπ’
τρανόν σην καρδι͜ά μ’ τέρτ’ έν’
Όντες τερείς με, γιαβρόπο μ’,
η ψ̌η μ’ απάν’ ι-μ’ έρ’ται

Ζεστόν τ’ εσόν η καλατσ̌ή
άμον σεβντάς φωτία
Παίρω, ψ̌η μ’, και κρατώ ατο
χούλεμαν σην καρδίαν

Γελάς και η χαρά εμπροστά μ’
γομών’ την ψ̌η μ’ μουράτι͜α
Σκαλών’νε τρέχ’νε τη σεβτάς,
αρνί μ’, τα πρώτα δά̤κρυ͜α

Ζεστόν τ’ εσόν η καλατσ̌ή
άμον σεβντάς φωτία
Παίρω, ψ̌η μ’, και κρατώ ατο
χούλεμαν σην καρδίαν

Όλεν, πουλόπο μ’, η ζωή μ’
απέσ’ σ’ εσά τα χ̌έρι͜α
Η ερημία ολόερα μ’
χαράς ’ίν’ντανε¹ μέρι͜α

Ζεστόν τ’ εσόν η καλατσ̌ή
άμον σεβντάς φωτία
Παίρω, ψ̌η μ’, και κρατώ ατο
χούλεμαν σην καρδίαν