Ο πατέρα μ’

Ο πατέρα μ’, ο πατέρα μ’,
τη νύχταν ευτάει ημέραν
Ογρασ̌εύ’ έναν ζωήν
για έναν κομμάτ’ ψωμίν

Τον πατέρα σ’ ν’ αγαπάς,
σην εγάπην χοβαρτάς
Ατός έν’ που θα μαθί͜ει σε
να πετάς με τα φτερά σ’
Ατός έν’ που θα απλών’
τα φτερά σ’ ψηλά να πας

Ο πατέρα μ’ το λιθάρ’,
αχ! τσουμίζ’ κι εβγάλλ’ νερόν
Το κακόν πάντα χατεύ’
για τ’ εμόν και το καλόν

Τον πατέρα σ’ ν’ αγαπάς,
σην εγάπην χοβαρτάς
Ατός έν’ που θα μαθί͜ει σε
να πετάς με τα φτερά σ’
Ατός έν’ που θα απλών’
τα φτερά σ’ ψηλά να πας

Τον πατέρα σ’ να τιμάς,
ση λύπην και ση χαρά σ’
Ατουνού τα δι͜αρμενείας
καμίαν να μ’ ανασπάλτς

Τον πατέρα σ’ ν’ αγαπάς,
σην εγάπην χοβαρτάς
Ατός έν’ που θα μαθί͜ει σε
να πετάς με τα φτερά σ’
Ατός έν’ που θα απλών’
τα φτερά σ’ ψηλά να πας