Εγώ είμ’ ας σην Πεντάβρυσον

Εγώ είμ’ ας σην Πεντάβρυσον,
τ’ έμορφον το χωρίον
και τ’ έμορφα εξέρ’ ατα
ασ’ ολουνούς καλλίον

Πολλά τόπι͜α είν’ έμορφα
σ’ ανατολήν και δύσην
Μανάχον η Πεντάβρυσος
κεπίν του παραδεισί’

Όντες έρ’ται η άνοιξη
γομούται η πλάσ’ πλουμία
Χ̌αίρουν, σεβνταλανεύκουνταν
τα νέικα τα παιδία

Κούσ̌α, Λευτέρ’, Σινίκ, Μπελίκ,
σερίνκα είν’ πεγάδι͜α
Τρέχ̌’ το νερόν ατουν, ποτίζ’
τσ̌ιμένι͜α και λιβάδι͜α

Ήντζαν θα πίν’ κρύον νερόν
’ς σου δασκάλ’ το πεγάδι,
ατός θα βουρουλεύκεται
τ’ έμορφον το νυφάδι

Πεγάδι͜α έχ̌’ έναν σιρίν,
έναν πα σα Γαβάγα
Κρύον νερόν έπα εκεί
κι εκάτσα κι ενεπάγα