| Στιχουργοί | |
| Συνθέτες |
Εσύ είσαι ο παράδεισο μ’, εσύ είσαι το βοτάνι μ’ Όντες ριγά το ψ̌όπο μου εσύ είσαι το γεργάνι μ’ Αρ’ ατώρα θα πετούμε, να τερούμε τ’ έναν τ’ άλλο και την εγάπ’ ντ’ εδώκες με ξάι ας ση ψ̌η μ’ ’κ’ εβγάλλω Άλλο ’κι κλαίν’ τα πουλόπα, άμον εμάς πετούνε Ευχ̌ήν εποίκα σον Θεόν πάντα να κελαηδούνε Αρ’ ατώρα θα πετούμε, να τερούμε τ’ έναν τ’ άλλο και την εγάπ’ ντ’ εδώκες με ξάι ας ση ψ̌η μ’ ’κ’ εβγάλλω Τα δάκρυ͜α ντο σ̌κίζ’νε τη γην σαρεύ’ και κατακαίνε¹ Τ’ ιχνάρι ’θε² θα προσ̌κυνώ τ’ ομμάτι͜α σ’ να μη κλαίνε Αρ’ ατώρα θα πετούμε, να τερούμε τ’ έναν τ’ άλλο και την εγάπ’ ντ’ εδώκες με ξάι ας σην ψ̌η μ’ ’κ’ εβγάλλω
| Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλευση |
|---|---|---|---|
| άμον | σαν, όπως, καθώς | ἅμα | |
| αρ’ | εισάγει ή τονίζει πρόταση με ποικίλες σημασιολογικές αποχρώσεις: λοιπόν, άρα, έτσι, επομένως, δηλαδή, τέλος πάντων, τώρα, άντε, με χροιά παρότρυνσης ή επίγνωσης, όπως το τουρκ. ha | ἄρα | |
| ας σην | απ’ την | ασό σην (από την) | |
| ατώρα | τώρα | ||
| γεργάνι | πάπλωμα | yorgan | |
| εβγάλλω | βγάζω | ||
| εγάπ’ | αγάπη | ||
| εδώκες | έδωσες | ||
| εποίκα | έκανα, έφτιαξα | ποιέω-ῶ | |
| ’θε | του/της | ||
| ιχνάρι | χνάρι, ίχνος | ||
| ’κ’ | δεν | οὐκί<οὐχί | |
| ’κι | δεν | οὐκί<οὐχί | |
| ξάι | καθόλου | ||
| ομμάτι͜α | μάτια | ||
| όντες | όταν | ||
| πουλόπα | πουλάκια | ||
| ριγά | κρυώνει, τρέμει από το κρύο | ||
| σαρεύ’ | τυλίγω/ει, περικυκλώνω/ει, εναγκαλίζομαι/εται, μτφ. αρέσει σε | sarmak | |
| σ̌κίζ’νε | σκίζουν | ||
| τερούμε | κοιτάμε | ||
| ψ̌η | ψυχή | ||
| ψ̌όπο | ψυχούλα |
| Κείμενο | Επεξήγηση | Ετυμ. Ρίζα | Προέλ. |
|---|---|---|---|
| άμον | σαν, όπως, καθώς | ἅμα | |
| αρ’ | εισάγει ή τονίζει πρόταση με ποικίλες σημασιολογικές αποχρώσεις: λοιπόν, άρα, έτσι, επομένως, δηλαδή, τέλος πάντων, τώρα, άντε, με χροιά παρότρυνσης ή επίγνωσης, όπως το τουρκ. ha | ἄρα | |
| ας σην | απ’ την | ασό σην (από την) | |
| ατώρα | τώρα | ||
| γεργάνι | πάπλωμα | yorgan | |
| εβγάλλω | βγάζω | ||
| εγάπ’ | αγάπη | ||
| εδώκες | έδωσες | ||
| εποίκα | έκανα, έφτιαξα | ποιέω-ῶ | |
| ’θε | του/της | ||
| ιχνάρι | χνάρι, ίχνος | ||
| ’κ’ | δεν | οὐκί<οὐχί | |
| ’κι | δεν | οὐκί<οὐχί | |
| ξάι | καθόλου | ||
| ομμάτι͜α | μάτια | ||
| όντες | όταν | ||
| πουλόπα | πουλάκια | ||
| ριγά | κρυώνει, τρέμει από το κρύο | ||
| σαρεύ’ | τυλίγω/ει, περικυκλώνω/ει, εναγκαλίζομαι/εται, μτφ. αρέσει σε | sarmak | |
| σ̌κίζ’νε | σκίζουν | ||
| τερούμε | κοιτάμε | ||
| ψ̌η | ψυχή | ||
| ψ̌όπο | ψυχούλα |
¹ Εδώ η χρήση του «σαρεύ’ και κατακαίνε» δεν είναι ορθή νοηματικά καθότι το πρώτο ρήμα δεν είναι στον πληθυντικό αριθμό ενώ ούτε και σαν απόδοση δεν υπάρχει συνάφεια νοηματική. ² Εσφαλμένη η χρήση του «’θε»
