Εγώ άρρωστος ’κ’ είμαι

Ο Τίγκον ο Νικόλας εκακάδεψεν κι έπεσεν σο κρεβάτ’. Έστρευεν το κιφάλ’ν ατ’ επόν’νεν, ετρόμαζεν και τα τσ̌εγκέδες ατ’ εντούν’ναν σ’ έναν τ’ άλλο κιάν’. Δύο τρία γιοργάνα̤ έσυρεν απάν’ ατ’ η μάνα τ’ η Κερεκή, για να μη ριγά κι εκείνος ξαν ετουρτούριζεν κι εγόγγυζεν, εθά̤ρρ’νες ’α ’βγών’ η ψ̌η ατ’. Πρώτην φορήν επίασεν ατον ο ψύχον και ας σον φόβον ατ’ ερώτεσεν την μάναν ατ’: 
-Γιάμ’ αποθάνω, μάνα;
-Χριστός κι ώρα καλή, είπεν ατον κι εκείνε. Εσύ τ’ αποθάντς, εγώ ας αποθάνω! ’δέν πα ’κι έ͜εις.

Τρία τέσσερα ώρας επυρά̤ντσεν ατον ο ψύχον και σο βράδον απάν’ εφέκεν ατον. Ο Τίγκον πολλά πειραχτήριον έτον. Εσέγκεν την δα̤βολσύναν σο νουν ατ’. Εσ’κώθεν ας σο κρεβάτ’ χωρίς να ελέπ’ α̤τον η μάνα τ’, επίασεν ας σην αυλήν είναν πετεινόν, εχτούπ’σεν όλα̤ τα φτελτά τ’ κι εφέκεν μανάχον τα φτερά τ’, εσέγκεν ατον σ’ έναν καρσάν’ αφκά σην οτάν ατ’ απέσ’ και ξαν έπεσεν σο κρεβάτ’ν ατ’ κιάν’. Απουρβαδί’ η μάνα τ’ εφέκεν ατον να κοιμάται κι εκείνε εκάθουντουν με τοιν άλλτς τοιν ’σπιτα̤νούς σ’ άλλ’ την οτάν κι έπλεκεν ορτάρα̤. Σα μεσάνυχτα κέσ’ ενύσταξεν κι εσ’κώθεν να πάει κοιμάται κα’. Εσέβεν σην οτάν μέρ’ εκοιμούντουν ο Νικόλας, έσβησεν το φως, έψ̌εν την καντήλαν κι εσκάλωσεν να ’φτάει την ευχ̌ήν ατ’ς. Αλλομίαν ο Νικόλας εσ’κώθεν γάλα̤ γάλα̤, έσ’κωσεν το καρσάν’ και αμὰν ξαν εσέβεν σο κρεβάτ’ν ατ’. Ο πετεινόν αναχάπαρα εντώκεν «πρα-πρα» τα φτερά τ’ κι έτρεξεν σα ποδάρα̤ τη Κερεκής κέσ’. Εθά̤ρρεσεν η μάρσα έρθεν ο άγγελον να παίρ’ την ψ̌ην ατ’ς, ελύγαν τα τσ̌ικάρα̤ τ’ς κι εβάρκιξεν:
-Γουρπάν’ -τ- σ’, μετ’ εμέν δουλείαν ’κ’ έ͜εις. Εγώ άρρωστος ’κ’ είμαι!