Εθαρρείς εγώ ’κ’ ενόισα ’το;

Τη Τσ̌ολάχ’ τη Νικόλα η ζαντία πολλά αγνόν έτον. Άμον ζαντός πα έτον κι άμον έξυπνος πα έτον. Φαντασμένος πα - μ’ ερωτάς! ’Ελεγαν ατον και Καπτάν-Νικόλα και τσ̌ιπ επαίρ’νεν α’ απάν’ ατ’. Ασ’ όλα̤ είχ̌εν. Τσιμίδ’ μανάχον ’κ’ είχ̌εν.

Έναν ημέραν εκούξεν ατον ο Άρων κι εδέκεν ατον έναν πούσουλαν, να πάει σ’ οσπί’ν ατουν και να δίν’ ατον έναν κουστούμ’, πα̤λά̤ λώματα τ’, για να φορεί ατα. Ση μαγαζί’ σ’ άλλ’ την αραστάν έστεκεν ο Θεοφάνης - ο μακαρίτης πολλά σκάνταλον και πουλασ̌ούκ’ς έτον - κι απ’ αντίκρυ εκιο̤ζά̤τευεν ατ’ς. Ας τ’ επιδέβεν ο Νικόλας κι ύστερα, ο Θεοφάνης γάλα̤-γάλα̤, με τρόπον εσούμωσεν ατον:
-Νέπε, ατός ο Άρων ντ’ έλεγέ σε; είπεν ατον.
-Το και το, είπεν κι ο Νικόλας.
-Νέπε, τ’ ευλογίας τ’ εσά, είπεν ατον ξαν ο Θεοφάνης, εσύ τσ̌ιπ τεβεκα̤λής πώς είσαι! Καλά λένε ζαντός έν’. Εσύ ’δέν ’κ’ εγροικάς. Νε, σέφτελε, η δουλεία για τα λώματα ’κ’ έν’. Ατός αραύ’ να κομπών’ -τ- σε. ’α πακτουρεύ’ σε την αδελφήν ατ’ κι ’α πϊάν’ -τ- σε απέσ’, ’α ’φτάει σε γαμπρόν· νά̤ προίκαν, νά̤ τιδέν.» 

-Ποίον! είπεν ο Νικόλας. Εγώ αγίκα χάπα̤ τρώγω;
Εγέντον θερίον ο Τσολάχ’ς. Και με τ’ έναν θυμόν, εκλώστεν ση Άρωνος το μαγαζίν. Έσ’κωσεν κι έσυρεν την πούσουλαν σον Άρων απάν’ και είπεν ατον: -Εθα̤ρρείς εγώ ’κ’ ενόισα ’το; Ατά τα μαστορκία σ’ εμέν κέσ’ ’κι περάν’νε...