Ο αγράμματον ο ποπάς

Σ’ έναν χωρίον όλ’ έταν αγράμματοι κι ο ποπάς ατουν πα αγράμματος. Την λειτουργίαν και τ’ ακολουθίας έλεγεν ατα αέτσ’ κι αέτσ’, όπως εθέλ’νεν. Κανείνας τιδέν ’κ’ εγνάευεν. Άντζ̌α εποίν’ναν τα σταυρούς και τα μετάνα̤ς. Προπάντων ας ση αποθαμενί’ την κανόναν ξάι χαπάρ’ ’κ’ είχ̌εν ο ποπάς. Για τ’ ατό και μόνον όσταν εποθάν’νεν κάποιος, επαίρ’νεν το λείμψανον απέσ’ σην εγκλεσίαν, ετσούπωνεν την πόρταν, επαίρ’νεν το θυμιαντόν σα χ̌έρα̤ τ’, εθύμα̤ζεν τον αποθαμένον ας σ’ έναν την μερέαν και ξαν ελάγγευεν αποπαγκέσ’ ατ’. Και όλον έλεγεν:
-Αν εποίκες καλά, να ηυρήκ’ς καλά, κι αν εποίκες κακά, να ηυρήκ’ς κακά. Πολλά λόγια κι άλλο είναι να λέγω σε άμα εγώ ’κ’ εξέρ’ ατα.

Οι χωρέτ’ εσέβαν σ’ έναν τ’ άλλο.
-Άτσ̌απα ντ’ ευτάει και ντό λέει ο ποπάς σην κανόναν τ’ αποθαμενί’;
Μίαν κι αλλομίαν επεφάσιξαν να αποθάν’ είνας ψεματικά, για να ελέπ’ και να ακούει ντο θα ευτάει ο ποπάς. Εσέγκαν την δουλείαν σην στράταν και, ουζάτμιαλουμ¹, εκουβάλεσαν ατον σην εγκλεσίαν. Σίτα̤ εποίν’νεν ο ποπάς τα τα̤λίμα̤ το είπαμε, ο ψεματικόν ο αποθαμένον ελάγγεψεν κι εσ’κώθεν αποπέσ’ ας σο σαντούκ’! Ο ποπάς εχπαράεν σην αρχήν, άμα ύστερα επίασεν ατον ας σην γούλαν, κι εντώκεν, εντώκεν, εσκότωσεν ατον και ξαν εσέγκεν ατον απέσ’ σο σαντούκ’. Ας τ’ εσυνορθίαξεν ατον κι υστέρ’, ένοιξεν την πόρταν και είπεν τοιν χωρέτ’ς:
-Να ’ίνουστουν ευλογημέν’! Μίαν κι άλλο τερέστε καλά, ας αποθάν’ καλά-καλά ο αποθαμένον, κι επεκεί φερέστ’ α̤τον. Ους να εφτάγ’ ατον κι αποθάν’ η ψ̌η μ’ εξέβεν...