Η Οκνία

Ο Λευτέρτς κι η Κερεκή εύραν τ’ έναν τ’ άλλο. Οι δύος ατουν οκνά̤ρ’-οκνά̤ρ’, τεμέκ ας σην οκνίαν ατουν το πολλά, τον γάιδα̤ρον «τά̤τα̤» εκούιζαν ατον. Εθαρρείς κι εκείνο το τεμσίλ’, «ντο θα κάγουνταν δύο οσπίτα̤ ας κάεται έναν», για τ’ ατείντς είπαν α’. Είχαν κι έναν χτήνον κι έναν μουσκάρ’. Το μουσκάρ’ τ’ ευλογημένον, πολλά ζαντόν έτον. Σ’ έναν μερέαν ’κ’ εγίνουντουν. Όλον έτρεχ̌εν απάν’ κι αφκά, ελάγγευεν κι έμπαινεν σα κεπία κι εγουσ̌τούρευεν τα κοσσάρας. Κάποτε πα ύλαζεν α’ ο σ̌κύλον κι ετουρλάγγευεν κι άλλο πολλά. Για τ’ ατο, πάντα πα είχαν ατο δεμένον. Έναν ημέραν ελύεν τη κιφαλί’ αθε κι εδέκεν α’ ξαν σο τρέξιμον απέσ’ σα κεπία. Χορτοθερί’ μεσημέρτς, ζέστα̤ πολλά έτον και τοιν δύος ατουν πα, τον Λευτέρ’ και την Κερεκήν, εντώκεν ατ’ς σο τσ̌ίπ τ’ αφορισμένον η οκνία τουν. Είδαν το μουσκάρ’ λυμένον και λέει ο Λευτέρτς την γαρήν ατ’:
-Νε κουτσ̌ή, κάτ’ ’κι πας δέντς ακείνο το χαϊβάν’.
-Κια δέβα δέσον α’ εσύ, λέει ατον κι η Κερεκήν.

Εγώ πάω, εσύ πας, τέρκεν επεφάσιξαν να βάλ’νε κάβλ’: Ήμποιος καλατσ̌εύ’ πρώτος, εκείνος ’α πάει δέν’ το μουσκάρ’. Εθα̤ρρείς κι ασ’ εκείν’ την στιγμήν οι δύ’ πα έραψαν τα στόματά τουν. Η Κερεκή εκλειδώθεν απέσ’ σ’ οσπίτ’. Τρί’ ημέρας ο Λευτέρτς επέγ̆’νεν σο παζάρ’ και νά̤ λαλίαν, νά̤ ’μιλίαν. Ήντσαν ερώτανεν ατον, ξάι τσ̌ογάπ’ ’κ’ εδίν’νεν ατον. Ερώταναν ατον, ντ’ ευτάει η γυναίκα σ’, κι εκείνος ξάι το στόμαν ατ’ ’κ’ ένοιεν. Σ’ ατό απάν’ έσυραν απάν’ ατ’ ιφτιράν, τεγεσίμ εσκότωσεν την γαρήν ατ’. Επίασαν ατον, εκουβάλεσαν ατον σο χεκιμά̤τ’, κι ερωτούν ατον ντ’ εποίκεν την γυναίκαν ατ’. Εκείνος ξαν το στόμαν ατ’ ’κι ανοί͜ει. Επήραν και ’α πάνε κρεμάν’ν’ α̤τον και ξαν ερωτούν ατον. Εκείνος, τη σ̌κύλ’ ο γιον, τιδέν ’κι λέει ξαν. Εθα̤ρρείς κι έραψαν το γαγγρωμένον ατ’.

Εξέβεν ο τελάλτς να κουίζ’ το μιλέτ’, να πάνε σο κρέμαγμαν ατ’ και σίτα̤ επεράν’νεν ας σην μαχαλάν, έκ’σεν ατον η γαρή ατ’, η Κερεκή. Μίαν κι αλλομίαν ελάγγεψεν κι εσ’κώθεν και με τ’ έναν χόβ’ έτρεξεν κι επήεν σον τόπον μέρ’ καικά ’α ’κρέμαναν ατον και άμον το είδεν το σ̌κοινίν σην γούλαν ατ’ εβάρκιξεν
-Άντρας ι-μ’ έν’, άντρας ι-μ’ έν’, μη κρεμάνετ’ α̤τον, ατός καν’νάν ’κι πειράζ’. Ατότες ο Λευτέρτς πα ένοιξεν τ’ άκλερον ατ’ και είπεν ατην:
-Αρ’ εγαζάνεψα το κάβλ’. Δέβα ατώρα δέσον το μουσκάρ’.