Το κερίν κι ο δά̤βολον

Ογδόντα χρόνα̤ εμπροστά, σην Ορτούν απέσ’ άμον τον Κωτάνον τον Τεκιρίτς είνας κι άλλος Χριστιανός ’κ’ ευρίουντουν. Τα Κερεκία και τ’ εξέργατα πάντα επέγ̆’νεν σην εγκλεσίαν και σ’ όλτς τοιν Άοις, με την σειράν, έφτυνεν κερίν. Άμα καμίαν πα προκοπήν ’κ’ είχ̌εν. Να περισσεύ’ δέκα γορόσ̌α -λόγος που φέρ’ α̤’-  και να ευτάει κάτ’ για το κορτσόπον ατ’ ’κ’ επόρ’νεν. Επουγαλεύτεν, ο μαύρον, κι έναν Κερεκήν είπεν εκείνος εκείνον:
-Για ας άφτω οσήμερον έναν κερίν ση δα̤βόλ’ τ’ όνομαν. Ας τερούμε ντο θα γίνεται. Ίσως ν’ αλλάζ’ η τύχη μουν.
Είπεν κι εποίκεν α’. Άμον το εσέβεν σην εγκλεσίαν, επήρεν ας σο παγκάρ’ είκοσ’ παρών κερίν και τα ίσα επήεν σ’ Άε-Χαραλάμπονος την εικόναν αφκά, έψ̌εν κι ετάκεψεν το κερίν ση δα̤βόλ’ τ’ όνομαν. Άμα κανείναν πα τιδέν ’κ’ είπεν. Πού να λέει ατο! Φογάται. Τίποτα αν ’κ’ εποίν’ναν ατον, ’α ’βλαστήμαναν, εβλαστήμαναν, θα ’ποίν’ναν ατον κουρίν. Το βράδον έφαγεν καλά-καλά τα φασούλα̤, έψαλεν ολίγον το «Άγιος ο Θεός» και το «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε» κι εντώκεν το κιφάλ’ σο μαξιλάρ’.

Σο μέρωμαν απάν’, πριν ας σα πρώτα τα πετεινολάλα̤ ελέπ’ έναν όρωμαν: Έρθεν ο δά̤βολον σον ύπνον ατ’, ευχαρίστεσεν ατον για το κερίν π’ έψ̌εν σ’ όνομαν ατ’, κι είπεν ατον να ψαλαφά ήντα̤ν θέλ’. Ο Κωτάνον ο πουγαλεμένον, τη παράς καμμένος έτονε, παράες εψαλάφεσεν. Αρ’ επήρεν ατον ο δά̤βολον κι επήεν, επήεν, επήεν, εστάθεν σ’ έναν παχτζ̌άν’ απέσ’, έδειξεν ατον έναν τόπον και είπεν ατον να αχταλεύ’. Ας τ’ εχτάλεψεν ολίγον, ετσ̌αρτίλτσαν τα χρυσά τα λίρας και τα πεντόλιρα. Ο Κωτάνον αμὰν εγόμωσεν τα τσ̌όπα̤ς ατ’ και τα κόλφα̤ τ’. Άμα, έταν κι άλλα και τ’ ομμάτ’ν ατ’ εκεί επέμ’νεν. Ο δά̤βολον εγνάεψεν α’ και είπεν ατον:
-Εγώ ατώρα ’α φύγομαι, εσύ δέβα σ’ οσπίτ’, ευκαίρα ατά τ’ επήρες και ξαν έλα, έπαρ’ και τ’ άλλα.
-Φογούμαι, είπεν ατον ο Κωτάνον, γιάμ’ ’κι ηυρήκω τον τόπον όσταν ’α κλώσκομαι.
-Ξάι μη φογάσαι, είπεν ατον κι ο δά̤βολον, χ̌έσον αδακά και σον γυρισμόν χωρίς να δυσκολεύκεσαι θα ηυρήκ’ς αβούτο τον τόπον, είπεν κι εγέντον άφαντος ο δά̤βολον.

Αρ’ ο Κωτάνον σην χαράν ατ’ απάν’ εγόμωσεν ατα αφκάτ’ ατ’.

Πολλά ’κ’ επήεν εγνέφ’σεν η γαρή ατ’. Η μάρσα ας σον βρώμον να στέκ’ ’κ’ επορεί. Αμὰν εγνάεψεν τ’ εποίκεν ατα ο άντρας ατ’ς απάν’ ατ’, εκούντεσεν κι εγνέφ’σεν ατον κι επεκεί ερώτεσεν ατον:
-Ντ’ έπαθες, νέπε Κώτα; Επεβρώτσες έναν μέρος, αέτσ’ ομά̤ζ’. Για σούκ’ άν’, σούκ’, σούκ’. Εσυνάντεψες!
Επετσιγκώθεν μίαν κι αλλομίαν ο κουρεμένον κι αναχάπαρα ελάγγεψεν κι εσ’κώθεν κι εβάρκιξεν:
-Ανάθεμά σε, δά̤βολε, τ’ εποίκες με την δουλείαν!
Ας το είπεν ύστερα την μεσελέν ας σην αρχήν ως το τέλος την ’υναίκαν ατ’, ελάιξεν η χ̌ιλά̤κλερος το κιφάλ’ κι είπεν ατον:
-’αμώ σε, αφοξέν! Καλά έπαθες. Σον δά̤βολον πα κερίν άφκεται κι εμπιστοσύνην ’ίνεται;