Τιφισ̌λάγκα Σώτηρα

Τον μακαρίτην τον Λυκούτς, ο κύρ’ς ατ’ όντες επέθανεν, ας έναν οσπίτ’ κι ανέτερα άλλο τιδέν κι εφέκεν ατον. Πού να προφτάν’! Είχ̌εν αδέλφα̤ μικρά. Να στείλ’ α̤τα σο σχολείον; Να τερεί τ’ οσπίτ’; Να δί’ βερκία; Σ’ όλα̤ ατός. Πού να προφτάν’! Αέτσ’ πα τ’ οσπιτί’ ατουν τα βερκία εσωρεύταν τ’ έναν σ’ άλλο απάν’.

Το χεκιμά̤τ’ ετέρεσεν τα βερκία ’κι θα ’πορεί να δί’ ατα ατός, κι επεφάσιξεν να εβγάλ’ τ’ οσπίτ’ σο μεζάτ’, να πουλεί α’. Έκουξαν ατον έναν ημέραν σο χεκιμά̤τ’ και είπαν ατον:
-Όγλουμ, ο βασιλέας θέλ’ βερκία, κι εσείς να δίτ’ α̤τα ’κι ’α ’πορείτε. Το καλλίον, ας πουλούμε τ’ οσπίτ’ και γλυτώνετε κι εσείς. Δος την υπογραφή σ’.

Ο Λυκούτς, ετέρεσεν η δουλεία άλλο τσ̌άρεν ’κ’ έχ̌’, αμὰν έκλωσεν α’ σην ζαντίαν:
-Τιφισ̌λάγκα Σώτηρα, είπεν ατ’ς.

Ο καϊμακάμ’ς εσ̌άσ̌εψεν
-Νε τίορσουν, όγλουμ¹, ατό ντό λόγος έν’; είπεν.
Εκλώστεν ο Λυκούτς σ’ εκείνον μερέαν και είπεν ατον:
-Τιφισ̌λάγκα Σώτηρα.
Η δωδεκάρα τερούν ο είνας τον άλλον.
-Που ατάμ τελή μη;² Αβούτος γιάμ’ εζάντυνεν, είπαν.
Ο Λυκούτς την δουλείαν ατ’. Πάσα «Τιφισ̌λάγκα Σώτηρα, Πολωνότειρα» λέει και πάει.

Σο τέλος επουγαλεύταν οι χεριφά̤ντ’. Εσ’κώθεν ο καϊμακάμ’ς εχάτεψεν ατον και είπεν:
-Αγίκ’ς ζαντούς άλλο να μη κουβαλείτε σουμά μ’.

Αέτσ’ πα ο Λυκούτς εγλύτωσεν τ’ οσπίτ’.

Μετά ύστερα ας τ’ ετράνυναν και τ’ άλλα τ’ αδέλφα̤ τ’, εκέρδισαν όλ’ εντάμαν, εδέκαν τα βερκία τ’ οσπιτί’ κι εγλύτωσαν ατο ας σο μεζάτ’.