Ο Ηλιάς-παπάς

Ο Χότζας ο Ηλιάς-παπάς¹ ας σο πρωί ους το βράδον ελάσκουντουν σα μαχαλάδες και σο παζάρ’. Όσταν έσπανεν η ψ̌η ατ’ σο παζάρ’ εγομούντουν σην μαχαλάν. Τα παιδία έξεραν ατον και αμὰν ετοπλαύκουντανε κι έτρεχαν απ’ οπίσ’ ατ’. Εκείνος πα ετσ̌άιζεν κι εκούιζεν, και με το δαβρίν ατ’ τεγί εγουσ̌τούρευεν να πϊάν’ και κρούει ατα. Άμα καμίαν πα κανείναν ’κ’ εντούνεν. Κάποτε εστεναχωρεύκουντουν κι έλεγεν εκείνος εκείνον:
-Αβούτα τ’ αφορισμένα ’α βγάλ’νε την ψ̌η μ’. Ας παίρω το κιφάλι μ’ και πάω χάμαι σην Βώναν απάν’ καικά. 

Εσ’κούντουν επέγ̆’νεν. Ελάσκουντουν σο παζάρ’, εντούνεν μίαν-δύο φοράς σην μαχαλάν, ετέρ’νεν κανέναν παιδίν τιδέν ’κι λέει ατον, ’δέν ’κι ’ίνεται, εδίν’νεν α’ στράταν, εκλώσκουντουν σην Ορτούν.

-Χαΐρ’ όλα, Χατζ̌ή παπα, έλεγαν ατον. Εσύ απράναν επήες σην Βώναν, πότε επήες και πότε εκλώστες;
-Τσ̌άνουμ, δουλείαν μη ’κ’ έ͜εις; Εκείνο πα μέρος μη έν’, να στέκ’ κανείς; Λάσ̌κεσαι, λάσ̌κεσαι κι έναν παιδίν ’κι γιανασ̌εύ’ σε. Πρακ τζ̌άνουμ, ορτά σ̌ονλίκ γιόκ²...