Το κουβάλεμαν

Ση Κεφαλά τη Σιμελίτα έτον να εκουβαλίγουνταν. Έσ’κωσαν κι εσώρεψαν όλα̤ τα πράματα τουν σην αυλήν, ας σον πουρνόν. Πολλά ’κ’ επήεν εκούιξαν και τοιν χαμάλτς, να κουβαλούν ατα. Σην συμφωνίαν απάν’ εσκάλωσαν το τάβισμαν. Ο χαμάλπασ̌ης εψαλάφεσεν τέσσερα μετσ̌ιτιέδες! Εχπαράεν ο Σιμελίτας και λέει ατον:
-Νέπε, εσύ εζάντυνες; Με τα τέσσερα μετσ̌ιτιέδες παντρεύω μίαν κι άλλο. Γιατί ψαλαφάς ατόσον πολλά;
Ενούντσεν, επενούντσεν ο χαμάλπασ̌ης, έξυσεν με τα νύχ̌α̤ τ’ την κοτύλαν ατ’ και ξαν είπε:
-Δέξιματ’, πολλά ’κ’ εψαλάφεσά σε. Τέρεν αδά ντο πολλά πράματα έ͜εις: Καργιόλας-μαργιόλας, τολάπα̤-μολάπα̤, σαντούκια-μαντούκια, σκρίνα-μίνα, αμπάρα̤-μαμπάρα̤...

Αλλομίαν ’κ’ εβάσταξεν ο Σιμελίτας:
-Για αστά, είπεν ατον, όλα̤ ατά το είπες ’κ’ έν’ ανάγκη να κουβαλείτ’ α̤τα. Τα μαριόλας, τα μολάπα̤, τα μαντούκια, τα μίνα, τα μαμπάρα̤ ας απομέν’νε, ’κι πειράζ’. Σ’ άλλα ντό ψαλαφάτε;
Ουζάτμιαλουμ¹, σο τέλος εσυμφώνεσαν σα τριανταπέντε γορόσ̌α. Ας τ’ εκουβάλεσεν ατα κι υστέρ’, ο Σιμελίτας εκέρασεν ατ’ς απ’ έναν ρακίν και είπεν ατ’ς:
-Παιδία, ’κι πιστεύω να έχ̌ετε παράπονα-μαράπονα. Τριανταπέντε γορόσ̌α-μορόσ̌α, ολίγα παράες-μαράες ’κ’ είναι!