Ο βλαστημέας ο ποπάς

Σα πρωτιζ’νά τα χρόνα̤ είνας Δεσπότ’ς εξέβεν σην περιοδείαν για τα καπνικά τ’. Επήεν σ’ έναν χωρίον. Οι μειζετέρ’ επήγαν σο χ̌όρ’ν ατ’ κι εκαλωσόρτσαν ατον. Ας το είπαν απ’ αδά κι απ’ ακεί κι υστέρ’ εγκάλεσαν τον ποπάν ατουν.
-Πολλά βλαστημέας και ζαντωτός έν’, γέροντα, είπαν ατον. Τέρεν και στείλο μας είναν άλλον καλόν.
-Καλά, είπεν ατ’ς ο Δεσπότ’ς, θα εξετάζω και ό,τι έν’ ανάγκη ’α ευτάγω.

Τ’ άλλ’ την ημέραν ας σην λειτουργίαν κι υστέρ’, ο ποπάς επήρεν τον Δεσπότ’ κι επέγ̆’ναν σ’ οσπί’ν ατ’. Είστα̤ επεράν’ναν ας σο χωρίον απέσ’, σ’ έναν ορμόπον καικά είνας ’υναίκα εξέβεν έμπρα̤ τ’ και είπεν τον Δεσπότ’:
-Να έχω την ευχ̌ή σ’, Άε μ’ Γέροντα, αστά ολίγον αδακά.
Ο Δεσπότ’ς εστάθεν. Αλλομούνον έγκεν η γαρή έναν καλάθ’ με την κωσσούν και τ’ ωβά τ’ εκάτσεν ατην, και είπεν ξαν τον Δεσπότ’:
-Αρ’ ατώρα ατλάεψον το καλάθ’ κι ας ευλογίγουνταν η κωσσού με τ’ ωβά.

Ο ποπάς ’κ’ επόρεσεν άλλο να έστεκεν και είπεν:
-Νε κουτσ̌ή, τσούνας θαγατέρα. Άλλο σκατόν ’κι ηύρες να έτρωγες και πεκλεττιρεύ’ς τον Δεσπότ’ για τα πουλία το θα ’φτάς;
Εκλώστεν ύστερα σον Δεσπότ’ μερέαν και είπεν ατον:
-Αρ’ αγίκα ελέπω εγώ και βλαστημώ, γέροντα, κι επεκεί λένε ο ποπάς βλαστημέας έν’, ο ποπάς τρελός έν’!