Τη καϊβές το χατίρ’

Έναν ημέραν, σο Τσ̌άμπασ̌ιν απάν’ τρί’ νοματοί εκάθουνταν σην καϊβέν κι εκαλάτσ̌ευαν. Ο λόγος έρθεν σα σκολεία και σοιν δεσκάλτς απάν’. Οι δύος ατουν, ο κύρ’ Στάθης κι ο κύρ’ Χρήστον, εκατηγόραναν τον Σχολάρχην:
-Δεν σου λέω· καλός έν’, άμα τα σχολεία μουν κι άλλο ανώτερον θέλ’νε. Τα τάξεις επερίσσεψαν.
Αγίκα τρανά -κι ας σο πόιν ατ’ κι άλλο τρανά- λόγια έλεγεν ο κύρ’ Στάθης.
Ο άλλος, ο Θανά’ης, υπεστήριζεν τον Σχολάρχην...

Σον κύρ’ Στάθην σουμά εκάθουντουν κι ο Σάββας ο δέσκαλον, ο Τσάρον. Έκουεν, χωρίς να ταράεται σην συζήτησην κι ερούφιζεν ανάμεσα-ανάμεσα με το χουζούρ’ν ατ’ την καϊβέν, τ’ εκέρασεν ατον ο κύρ’ Στάθης. Λόγον σον λόγον απαν’ ο Θανά’ης ’κ’ εβάσταξεν, εκλώστεν αλλομίαν σον Σάββαν το δέσκαλον μερέαν και είπεν ατον:
-Αβουτοίν ατόσον καπεέτ ’κ’ έχ’νε. Το τρανόν το φταίξιμον τ’ εσόν έν’. Κάθεσαι κι ακούς τ’ αβουτοινέτερα τ’ ανοησίας και η λαλία σ’ ’κ’ εβγών’.

Ο δέσκαλον εχαμογέλασεν, ελάιξεν το κιφάλ’ και είπεν ατον:
-Νέπε, σέφτελε, τ’ αχούλι σ’ γιατί ’κι κόφτ’! Ο χερίφ’ς ακόμαν απράναν επαρήγγειλέ με την καϊβέν. Σ’ εμέν λόγος ρούζ’ μη;