Τ’ αχούλ’ και το λα̤κόν

Κάποιος έναν ημέραν ερώτεσεν τον Τσάρον τον δέσκαλον:
-Πώς γίνεται αβούτο το πράμαν; Οι δεσκάλ’ μαθίζ’νε τα παιδία γράμματα και φωτίζ’νε το πνεύμαν ατουν και τη δεσκαλίων τ’ αχούλ’ ξάι ’κι κόφτ’!
-Νέπε, ξυλάγκουρον, είπεν ατον κι ο δέσκαλον, ατόσον πράμαν πα ’κ’ εξέρτς α’ και κάθεσαι κι ερωτάς; Το λα̤κόν ακονίζ’ μαχ̌αίρα̤ κι ευτάει ατα και κόφ’νε άμον ξυράφα̤. Άμα το λα̤κόν πράσας πα να κόφτ’ ’κ’ επορεί...