Φύγον, Πάναγια

Είνας χωρέτες εκατήβεν έναν ημέραν σ’ Ορτούς το παζάρ’, επούλτσεν έναν γομάρ’ φασούλα̤, εφόρτωσεν το μουλάρ’ν ατ’ άλας κι εκλώστεν οπίσ’ σο χωρίον. Ας τ’ ελάλεσε το χαϊβάν’ ατ’ δύο ώρας κέσ’, έφτασεν σ’ έναν στενόν στράταν. Ας σα δεξ̌ιά μερέαν έτον κρεμός, και σο βάθος αφκά έτρεχ̌εν έναν ποτάμ’. Πώς εγέντον και το μουλάρ’ επάτεσεν σα εύκαιρα κι εσκάλωσεν κι ετσ̌ιντσ̌ινίουντουν σον κρεμόν. Ο χωρέτες επρόφτασεν κι επίασεν το μουλάρ’ ας σ’ ουδάρ’ν αθε, για να σταθερίζ’ α̤’.
Αλλομίαν ετέρεσεν, εκείνος πα τσ̌ιντσ̌ινίεται μετ’ εκείνο εντάμαν.

Επήεν να χάν’ τ’ αχούλ’ν ατ’.
-Πάναγια, πρόφτα, εσπίχτεν κι ετσ̌άιξεν.
Άμα νά̤ φαϊτα̤¹. Το μουλάρ’ όσον τ’ επέγ̆’νεν κι άλλο δυνατά ετσ̌ιντσ̌ινίγουντουν κι εσιουριουκλά̤ευεν εκείνον πα εντάμαν.
-Πάναγια, πρόφτα, Πάναγια, πρόφτα, έλεγεν κι εκατήβαινεν.

Τερεί αλλομίαν το μουλάρ’ εκατακιφαλά̤εν, έκοψεν τ’ ομούτ’, εφέκεν αμὰν τ’ ουδάρ’ τη χαϊβανί’ κι ετσ̌άιξεν:
-Φύγον, Πάναγια, κιανκίν εσύ πα ’α κατακιφαλά̤εσαι...