Ετέν πουλούρ

Είνας Τούρκος γυρευός κάθαν ημέραν έρχουντουν κι ελάσκουντουν σα Ορωμαίικα τα μαχαλάδες κι εψαλάφανεν ελεημοσύνα̤ν. Σ’ όποιον πόρταν εντούνεν έλεγεν «ετέν πουλούρ¹». Δηλαδής, ήντα̤ν ευτάς θα ηυρήκ’ς α’ (ας σον Θεόν). Ασ’ όλα̤ τ’ οσπίτα̤ εδίν’ναν ατον λωματικά, φελία ψωμίν κι ήντα̤ν έτον. Έναν ημέραν εντώκεν σην πόρταν τη Τσ̌οβούλας κι εσκάλωσεν την χαβάν ατ’, «ετέν πουλούρ, ετέν πουλούρ». Σ’ ατό την πόρταν ο Τούρκον ταχτικά επέγ̆’νεν. Η μάρσα η Τσ̌οβούλα πα, πάντα κάτ’ εδίν’νεν ατον. 

Καν’νάν γυρευόν οπίσ’ ’κ’ έκλωθεν. Σην ξενιτείαν άγουρον είχ̌εν.
-Ο Θεός ας φέρ’ α’ εμπροστά τ’, έλεγεν.
Άμα, αβού τη φορήν όσταν έκ’σεν το «ετέν πουλούρ», πολλά άσ̌κεμον έρθεν ατην.
-Ανάθεμά σε και τον Τούρκο σ’, είπεν, εσύ δί’ς ατον ελεημοσύνα̤ν κι εκείνος λέει σε, «ετέν πουλούρ».
Τα λόγια τ’ άμον κατάραν έρθαν ατην. Ο άγουρος ατ’ς σην στράταν ηυρίγουντουν. Ημέραν με την ημέραν ενεμείν’νεν ατον.

Αν εντούνεν η κατάρα απάν’ ατ’; Τη τσ̌ατραφίλ’ η κατάρα πϊάν’.
-Ανάθεμά σε και το σ̌κυλί σ’, είπεν απέσ’ σον νουν ατ’ς. Αρ’ ας ευτάγω εγώ έναν δουλείαν και τέρ’ εσύ.
Ας σο φουρνίν ζεστά ψωμία εξέγκεν έτονε. Αρπάζ’ αμὰν έναν κολοπόθον, φοσίζ’ απέσ’ το φαρμάκ’ και δί’ ατο τον Τούρκον. Ο γυρευόν σο κιντίν απάν’ επήρεν τον δρόμον σο χ̌όρ’. Τ’ οσπί’ν ατ’ ας σην πολιτείαν έξ’ έτον. Έφτασεν σο μεσοστράτ’ έτονε. 

Απ’ αντίκρυ έρχουντουν είνας χερίφ’ς. Ορωμαίος έτον. Ας σο πρωί επορπά’νεν και τ’ αζούχ’ν ατ’ ετελέθεν. Είδεν την τορπάν τη γυρευού γομάτον ψωμία κι επαρακάλεσεν να πουλεί ατον ολίγον ψωμίν. Ο Τούρκον ενούντσεν, ζατού όλα̤ τα ψωμία ας σ’ Ορωμαίικα τ’ οσπίτα̤ επήρεν ατα, εδέκεν ατον έναν κολοπόθον χωρίς παράες. Ο Νικόλας -τ’ Ορωμαίονος τ’ όνομαν ατό έτονε- είπεν ατον «ευχαριστώ» και επήρεν ξαν την στράταν σο χ̌όρ’. Είστα̤ έτρωεν και είστα̤ επέγ̆’νεν. Όσταν εσέβεν απέσ’ σ’ οσπίτ’, η γαρή τ’, τα μωρά τ’, η μάνα τ’ εντώκαν κι εγκαλά̤σταν ατον. Ετσ̌ιλτούρεψαν ας σην χαράν ατουν. Η γυναίκα τ’ χωρίς να χάν’ καιρόν, επήεν έβαλεν να ζεσταίν’ νερόν, για να πλύν’ το κιφάλ’ν ατ’. Ετοιμάεν το νερόν και, τόμου κι εσ’κώθεν ο Νικόλας να λούσ̌κεται, ετέρεσεν ζαλίεται και σα ποδάρα̤ απάν’ να στέκ’ ’κ’ επορεί. Πολλά ’κ’ επήεν έρθεν ατον έναν τρανόν στενοχωρίαν, τεμέκ δηλαδή ’α ’βγών’ η ψ̌η ατ’. Εσ’κώθαν όλ’ σο ποδάρ’, ετοπλαύτεν η γειτονία, εσκάλωσαν τα δεβάσματα και τα γιατρικά, άμα ο Νικόλας χαμένος. Ερωτούν ατον ντ’ έπαθεν και τιδέν ’κ’ εξέρ’ να λέει. Μανάχον πριν να εβγαίν’ η ψ̌η ατ’, σο παραλάλεμαν ατ’ απάν’ είπεν:
-Ας σ’ εκείνον...τον...γυρευόν...τον Τούρκον...τ’ επήρα...κι έφαγα...το...κολόθ’...
Άλλο τίποτα ’κ’ επόρεσεν να έλεγεν· επαρεδέβαν τ’ ομμάτα̤ τ’!

-Ούι, ν’ αηλί εμέν την άκλερον, εβάρκιξεν η γαρή ατ’ κι εσκάλωσεν τα μοιρολόγια, με τα χ̌έρα̤ μ’ πώς έφαγά σε, ξενιτέα μ’ κι αροθυμα̤μένε μ’! Ούι ν’ αηλί εμέν την κορώναν! ’α φαρμάκωνα τον Τούρκον κι εφαρμάκωσα εσέν, ήλε μ’ και παρ’γορία μ’! Ανάθεμά σε, Τούρκε, πως εξέβεν ο λόγο σ’ «ετέν πουλούρ, ετέν πουλούρ!»