Το χρέος και το χεσάπ’

Ο Λάγκατσ̌ης ο Γιάννες εχρωστήνεν τον Τσ̌οράν τον Γιώρ’ έξ’ καϊβέδες. Εχπάστεν να πάει σο Τσ̌άμπασ̌ιν και είστα̤ θα έβγαινεν αποπέσ’ ας σην καϊβέν, ο Τσ̌οράντς επαρακάλεσεν ατον να δί’ ατον το χρέος ατ’:
-Θα αγοράζω, είπεν ατον, με τ’ εξήντα παράες τ’ εχρωστάς με, έναν οκάν ζάχαρην.
Αλλομούνον εστάθεν ο Λάγκατζσ̌ης ο Γιάννες και λέει ατον:
-Νέπε, εσύ εζάντυνες; Έξ’ καϊβέδες ευτάνε εξήντα παράες κι εγώ εχρωστώ σε εξήντα παράες, επεξέβαμε· άλλο ντό θέλτς;

Εχάσεν την πούσουλαν ο Τσ̌οράντς κι εκλώστεν νουνιγμένος απέσ’ σην καϊβέν. Πολλά ’κ’ επήεν εβγών’ ξαν, τρέχ̌’ αποπίσ’ ατ’ και λέει ατον:
-Τσ̌ανουμ, Γιάννε, σ’ ατά τα εξήντα παράες είχα τ’ ομούτι μ’. Λελεύω σε, έλα δος μ’ ατα κι ας ευτάγω την δουλεία μ’.
-Νέπε, εσύ τσ̌ίπ εδέβασες α’ κα’, είπεν ατον ξαν κι ο Λάγκτασ̌ης ο Γιάννες.
-Τ’ αχούλι σ’ ξάι πώς ’κι κόφτ’! Είπα σε, τάχα. Έξ’ καϊβέδες ευτάνε εξήντα παράες· εγώ πα εχρωστώ σε εξήντα παράες, επεξέβαμε. Άλλο ντό ψαλαφάς; είπεν κι εκάλκεψεν το άλογον ατ’.

Ξαν εσέβεν ο μαύρον ο Τσ̌οράντς σην καϊβέν εντροπα̤γμένος, άμα να χωνεύ’ α̤’ πα ’κ’ επορεί. ’Κ’ εβάσταξεν, ξαν εκλώστεν οπίσ’, εκούιξεν κι εσταθέρτσεν τον Γιάννεν και είπεν ατον:
-Νέπε, παράες ’κι θέλω, άμα ποδεδίζω σε, για πέει με, αβούτο το χεσάπ’ πώς εγέντον;
Ο Γιάννες άλλο ’κ’ επόρεσεν να εκρά’νεν τον εαυτόν ατ’. Εξεραχώθεν ας σα γέλ’τα, εξέγκεν εδέκεν ατον δύο γορόσ̌α -τα είκοσ’ παράες σελεμετλίκια- κι ελάλεσεν τ’ άλογον ατ’ σο καινούρ’ την στράταν κιάν’...