Ο...Χριστιανόν

Ο Νικόλας και ο Γιάννες από μικροί ορφανοί ετράνυναν. Ο κύρ’ς ατουν, σο χωρίον απέσ’ ασ’ έναν τάμ’ κι ανέτερα άλλο τιδέν βίον ’κ’ εφέκεν ατ’ς. Για τ’ ατό και μόνον εξενοδούλευαν. Έναν καλοκαίρ’ επήγαν σ’ έναν άλλον χωρίον για να δουλεύ’νε. Ας σο πρωί σύναυγα εσκάλωσαν το θέρισμαν σ’ έναν χωράφ’ και ους το μεσημέρ’ κιφάλ’ ’κ’ έσ’κωσαν.

Σ’ ολημέρα απάν’ εκάτσαν σ’ έναν δέντρον αφκά για να αναπάγουνταν. Φαγίν, ψωμίν, τιδέν ’κ’ είχανε. Θα ενεμείναν το βράδον για να παίρ’νε το ημερ’κόν κι αγοράζ’νε ψωμίν. Πλαν καικά, σ’ έναν άλλον δέντρον αφκά, εκάτσεν ο νοικοκύρτς τη χωραφί’, ο Σάββας με την γυναίκαν ατ’ και με τα δύο μικρά παιδόπα τ’. Είχαν έναν καλάθ’ φαγία. Επενεγκάσταν κι έφαγαν. Έστειλαν και τον Γιάννεν σο πεγάδ’ κι έγκεν ατ’ς με το σταμνίν κρύον νερόν, έπαν κι εξαπλώθαν σην εβόραν. Ο Σάββας εζούλτσεν κι έναν παχ̌ύν’-παχ̌ύν’ τσιγάρην, εσπόγγ’σεν με τη χ̌ερί’ ατ’ το τέρς τα μουστάκια τ’ και είστα̤ έφτυνεν με το τσ̌ακμάκ’ν ατ’ την τσιγάρην, είπεν:
-Νέπε, παιδία, εσείς τουν Χριστιανοί ορθόδοξοι είστουν;
-’μώ τη μάναν π’ έλιζεν το κιφάλ’ν ατ’, Γιάννε μουν, είπεν ο Νικόλας τον αδελφόν ατ’, για τέρ,’ ο χερίφ’ς τη Χριστού τ’ όνομαν πα εξέρ’!