Το πιοτίν

Ο Συμιώντς ταχτικά επέγ̆’νεν σην Πόλ’. Σο τελευταίον την φορήν έναν νύχταν οι γιανκεσετσ̌ήδες εσόεψαν ατον κι επήραν ας σην τσ̌όπα̤ν ατ’ δύο χρυσά λίρας. Όσταν εκλώστεν σην Ορτούν κι έμαθεν α’ ο τσ̌ορπατσ̌ής ατ’, ο Γιώρτς, είπεν ατον:
-Ποίος εξέρ’, εκεί πα επήες, έπες κι εμέτσες κι επήραν εσόεψανε σε. 
Αλήθα̤ πα, ο Συμιώντς εγάπανεν α’ το γουρζούλ’. Για τ’ ατό πα τιδέν ’κ’ είπεν. Έφαγεν α’ κι έκατσεν κα’.

Σ’ έναν μήναν ο Γιώρτς πα επήεν σην Πόλ’ για τα δουλείας ατ’. Το δεύτερον την ημέραν τ’ εξέβεν σην Πόλ’, Κερεκήν ημέραν, σ’ εγκλεσίας την πόρταν απάν’, χωρίς να αγναύ’ α̤’, επήραν ας ση γελεκί’ ατ’ την τσ̌όπα̤ν το κορδόν με την ὼραν ατ’ εντάμαν. Ο Συμιώντς έμαθεν α’ και όσταν εκλώστεν ο Γιώρτς ας σην Πόλ’, επήεν σην γαρσ̌ούν ατ’ και είπεν ατον σην σκάλαν απάν’:
-Καλωσόρισες και περαστικά. Άμα, Χριστιανέ, εγώ, τουλάχιστον την νύχταν έπα ’το τ’ ευλογημένον. Εσύ πρωί-πρωί πώς έπες ατο το ζουχούμ’!