Τη γαϊδα̤ρίτς

Ο Καντρακάφ’ς ο Απόστολον κι η γαρή ατ’ η Φωτεινή έναν νύχταν εκαλάτσ̌ευαν απ’ αδά κι απ’ ακεί. Ο γιος ατουν ο Αναστάης ετράνυνεν κι η μάνα τ’ όλον εκείνον ενούνιζεν
-Τσ̌άνουμ, χερίφ’, έλα αβούτον τον παιδάν ας ’φτάμ’ ατον σ’ έναν μερέαν.
-Κια πώς να ευτάμε, νέτσ̌η, είπεν ατην κι ο Απόστολον, απόθεν ’α ηυρήκομε τα παράες και ’υναικίζομ’ ατον;
Ενούντσαν απ’ αδά, ενούντσαν απ’ ακεί και σο τέλος είπεν η Φωτεινή:
-Έλα, Απόστολε, ας πουλούμε τον γάιδα̤ρον και ’υναικίζομ’ ατον. Το πολλά πολλά ’α κουβαλούμε τα ξύλα με την ράχ̌ι͜αν εμουν. Τη χωρί’ τ’ ορμάν’ σουμά έν’. Σην χαμελέταν πα, δόξα σοι ο Θεός, ακόμαν τα γόνατα μουν κρατούν.

Ο Αναστάης ας σο κρεβάτ’ ’κειάν όλα̤ έκ’σεν ατα κι ετσ̌ιλτούρεψεν ας σην χαράν ατ’. Επέρασεν έναν εβδομάδαν, επέρασαν δύο, ο Απόστολον κι η Φωτεινή νά̤ λαλίαν, νά̤ ’μιλίαν. Έκοψεν τ’ ομούτ’ ο Αναστάης και λέει έναν ημέραν τη μάναν ατ’: 
-Μάνα, άλλο τη γαϊδα̤ρίτς ’κ’ είπατε με τον κύρη μ’...

Απ’ ατότες επέμ’νεν το τεμσίλ: ας λέγομε και τη γαϊδα̤ρίτς.