Ο φαραώντς

Ο Πουσούλτς ο Κώτας σ’ οσπί’ν ατ’ απέσ’ πολλά φαραώντς έτον. Τα μωρά όλα̤ ετρόμαζαν ατον. Έναν ημέραν εφόρτωσεν το γάιδα̤ρον τα λαζούδα̤ κι επήεν σην χαμελέτεν. Επήρεν εντάμαν και τον γιον ατ’ τον Σταυρίκαν, δέκα χρονών παιδίν. Εκείν’ την ημέραν πολλοί έταν σην χαμελέτεν και ο Κώτας ους να αλέθ’ είδεν κι έπαθεν. Ο είνας εκούντανεν ατον απ’ αδά κι άλλος απ’ ακεί. Είνας αρσούης εδέκεν ατον κι έναν μουστέαν κι έναν λαχτέαν. 

Ας τ’ έλεσαν κι υστέρ’, εφόρτωσεν κι επήρεν τον γιον ατ’ κι εκλώσταν σ’ οσπίτ’. Τ’ άλλ’ την ημέραν ο Σταυρίκας είπεν την μάναν ατ’:
-Μάνα, τον τετέ μ’ σο χωρίον απέσ’ εμείς μανάχον φογούμες ατον. Να έλεπες σην χαμελέτεν ο είς απ’ αδά εκούντανεν ατον κι άλλος απ’ ακεί κι εφάσαν ατον και τα ταμπουτσέας...