Το θάμαγμαν!

Η Μωρέσσα η Σ̌ουσ̌μανία από οχτώ χρονών κορίτσ’ ετσ̌αρπινεύτεν ας σα μάϊσσας -απ’ εμάς καλλίον π’ είναι- κι επέμ’νεν με τ’ αχούλ’ το είχ̌εν. Η Κλωνάρα η αδελφή ατ’ς έτον πέντε χρόνα̤ κι άλλο μικρέσσα ας σην Μωρέσσαν. Ετράνυναν οι δύος πα κι η Κλωνάρα έντρισεν. Η Μωρέσσα για τον κόσμον ’κ’ έτονε. Σον χρόνον απάν’ η Κλωνάρα εποίκεν έναν αγουρόπον. Η Μωρέσσα άμον το έμαθεν α’, εθάμαξεν! 
-’μώ σε, Μέλπω, είπεν την νύφεν ατ’ς, η Κλωνάρα μουν όσταν έτον σ’ εμέτερα, μωρόν ’κ’ εποίν’νεν. Ατώρα επήεν σ’ Ουστάπασ̌η τη Πάνονος κι εποίκεν μωρόν. Ήμαρτον! Θάμαγμαν!