Ο Βλάχον κι η Μεγάλ’ Παρασ̌κευή

Τη Βλαχίνας ο άντρας κάθαν Θεού βράδον εμεθύν’νεν. Τη Μεγάλ’ Παρασ̌κευή το βράδον ξαν εέντον τάπαν κι επήεν σ’ οσπί’ν ατ’. 

-Να ’ίνεσαι έρημος και σκοτεινός εσύ και το σ̌κυλογούλι σ’, είπεν ατον η ’ναίκα τ’. Αποψιζ’νόν βράδον ντο θα έπινες, φαρμάκ’ γιατί ’κ’ έπινες;
-Ντό λες, νε κουτσ̌ή, είπεν ατην κι εκείνος, είδα τον Χριστόν κρεμαγμένον σο σταυρόν ’κειάν κι ας σο μεράκι μ’ το πολλά επήγα εμέτσα. Εσύ να έσ’νε ντ’ ’α εποίν’νες;