Η καταραμέντσα η πεθερά

Σ’ έναν χωρίον έτον είνας μάνα κι είχ̌εν τρία παιδία. Ήντα̤ν εμα̤είρευεν έτρωγανε. Έλα-έλα ετράνυναν οι δύος κι εγυναίκ’σαν.

Κάθαν ημέραν επαίρ’ναν τοιν γαρήδες ατουν κι επέγ̆’ναν σο χωράφ’. Η μάνα τουν εδίν’νεν ατ’ς ας σ’ οσπίτ’ ψωμίν και κρομμύδα̤ για να τρώνε· πάντα μουταράν. Σωστόν φαγίν καμίαν ’κ’ εποίν’νεν ατ’ς. Και πάντα πα εκλείδωνεν κι έμπαινεν, εκλείδωνεν κι έβγαινεν. Οι μαύρ’ οι νυφάδες, εποίκανε κι απ’ έναν μωρόν κι επαίρ’ναν τα κουνία κι επέγ̆’ναν μετ’ εκείνα σο χωράφ’. Άμα με τ’ αγίκον φαγίν όσον πόσον θα επόρ’νανε κι εδούλευαν και ’α ’βυζάλιζαν και τα μωρά τουν! Εζαπούνεψαν οι δύ’ πα κι εγένταν άμον κουκάρας. Οι αντρούδες ατουν είχανε τρανόν σαϊκούν σην μάναν ατουν και η λαλία τουν ’κ’ έβγαινεν. Σα πέντε χρόνα̤ απάν’ επάντρεψεν κι ο μικρόν ο αδελφός ατουν. Εσκάλωσεν κι επέγ̆’νεν εντάμαν σο χωράφ’ κι η μικρέσσα η νύφε.

Το πρώτον την ημέραν όσταν εγέντον ολημέρα, η μικρέσσα η νύφε εψαλάφεσεν φαγίν. Οι άλλ’ οι νυφάδες εγέλασαν και είπαν ατην:
-Ντό φαγίν ψαλαφάς; Αχά, φά’ ψωμίν και κρομμύδ’.
-Εγώ ’κ’ επορώ να δουλεύω ας σον πουρνόν ους τουρβαδί’ με το ψωμίν και το κρομμύδ’. ’α πάγω ευτάγω φαγίν και φέρω τρώγομε, είπεν.

Εσ’κώθεν και μίαν κι αλλομίαν επήεν σ’ οσπίτ’ και λέει την πεθεράν ατ’ς:
-Μέτα, δος με τ’ ανοιγάρ’ τ’ αμπαρί’, ’α μαειρεύω και πάμε τρώγομε σο χωράφ’.
Η πεθερά τ’ς, ατό πολλά σο ζόρ’ν ατ’ς επήεν κι εσκάλωσεν την ταβήν. Είπεν ο είνας, εγλώσσεψεν η άλλε, σο τέλος η νύφε επήρεν εντώκεν ατην σα τουβάρα̤ ’κειάν, επήρεν ας σα μὲσα τ’ς τ’ ανοιγάρα̤, ένοιξεν αμὰν τ’ αμπάρ’, ετσάκωσεν τ’ ωβά απέσ’ σο βούτερον, επήρεν και το τσ̌ορτάν’ και το τάν’ κι επήεν σο χωράφ’. Η πεθερά τ’ς, ας σο κακόν ατ’ς επϊάστεν η γλώσσα τ’ς κι ερρούξεν σο κρεβάτ’.

Όσταν επήεν σο χωράφ’, οι άλλ’ εθάμαξαν κι ερώτεσαν ατην πως επόρεσεν κι επετσ̌άρεψεν αγίκον δουλείαν.
-Ατό πα ντό έν’ το λέτε, είπεν ατ’ς, η πεθερά μουν εκακάδεψεν κι έπεσεν σο κρεβάτ’ κι εδέκε με τα ανοιγάρα̤ να μαειρεύω και φάζω σας. Εκατήβασεν η μάρσα ταμλάν.
Επήγαν το βράδον σ’ οσπίτ’, ερωτούν ατην τα παιδία τ’ς:
-Μάνα, ντ’ έπαθες;
Εκείνε πα, άντζ̌α εδείκνυζεν τα τουβάρα̤, έλεγεν «α, α, α» κι εδείκνυζεν την μικρέσσαν την νύφεν κι εντούνεν τ’ έναν την μούσταν σ’ άλλο απάν’. Εθέλ’νε να έλεγεν:
-Αβούτε η μικρέσσα η νύφε εκατσ̌άντσεν κι εντώκε με σα τουβάρα̤ ’κειάν. Άμα εκείν’ τιδέν ’κ’ εγνάευαν. Η μικρέσσα η νύφε εξήγησεν ατα και είπεν: 
-Αβούτα όλα̤ τ’ ελέπετε, σον μικρόν τον γιο μ’ αφήν’ ατα και το χαβάν’, χαρίζ’ ατο την μικρέσσαν την νύφεν.
Τα παιδία τ’ς πα, κοτόσ̌α πού για, ινάνευαν ατην και λαλίαν ’κ’ εποίν’ναν. Αέτσ’ πα οι νυφάδες εγλύτωσαν ας σην καταραμέντσαν την πεθεράν.