Η νύφε και τα μετσ̌ιτϊέδες

Η Ταβάρα η Σόνα σην νύφεν ατ’ς την Σαλώναν πολλά γουγευτα̤ρία έτον. Τον γιον ατ’ς τον Πολυχρόν’ πάντα μαναχόν εφάζ’νεν ατον. Σο τραπέζ’ν ατ’ εβάλλ’νεν ας σ’ αμπάρ’ απέσ’ όλα̤ τα καλά και τα καλοσύνα̤ς. Εκείνε πάντα πριν να έρχουντουν ο γιος ατ’ς, έτρωεν με την νύφεν εντάμαν μουταράν. Κι επεκεί εκλείδωνεν κι έμπαινεν, εκλείδωνεν κι έβγαινεν.

Η νύφε εζαπούνεψεν, η μάρσα, άμα ντό να ευτάει; Επήεν έναν ημέραν ση κυρού ατ’ς κι έφαγεν καλά-καλά και είπεν α’ την μάναν ατ’ς. Εκείνε πα η ευλοημέντσα, τη Θεού άνθρωπος:
-Ποίσον υπομονήν, γιάβρουμ, είπεν ατην.

Πολλά ’κ’ επήεν, ο άντρας ατ’ς εγνάεψεν τη μάνας ατ’ την προκοπήν και ενούνιξεν πως να ευτάει και να βάλ’ έναν τάξ’ απέσ’ σ’ οσπί’ν ατ’. Σην μάναν ατ’ πα είχ̌εν πολλά σαϊκούν και ’κ’ εθέλ’νεν να εχάλανεν την καρδίαν ατ’ς.

Έναν πουρνόν επήγεν σ’ αργαστέρ’ν ατ’, κι αλλομούνον κέσ’ εκλώστεν ξαν οπίσ’ μετ’ έναν οκάν κρέας και λέει την μάναν ατ’ έναν παστάφ’:
-Μάνα, έρθανε δύ’ φίλοι μ’ ας σην Κερασούνταν και ’α φέρ’ ατ’ς το μεσημέρ’ σ’ οσπίτ’, να τρώγομ’ εντάμαν· τέρεν και ποίσον έναν καρτοφλούν και γιοχάδες, να ευχαριστούμ’ ατ’ς.

Έρθεν το μεσημέρ’ ο Πολυχρόντς σο φαγίν μαναχός και λέει την μάναν ατ’: 
-Την ευλογίαν ατουν, οι μισα̤φίρ’ είχανε ατσ̌ελέν δουλείαν κι επήγανε σην Βώναν. Είπανε με θα έρχουνταν το βράδον. Έγκα αβούτα τα παρπούνα̤. Τέρεν και καθάρτσον ατα, ντως ατα και ελίγον άλας και το βράδον βάλομ’ ατα σην σγάραν. ’α φέρω κι ολίγον κρασίν· ποισέστε κι έναν νισ̌αστί’ φούστορον και ας ευχαριστούμε τ’ ανθρώπ’ς. ’Κ’ εξέρετε ντο καλά παιδία είναι. Οπέρτς ας τ’ επήγα σην Κερασούνταν, οι δύος ατουν πα ντο θα εποίν’ναν εμε εσ̌άσ̌εψαν. Νά̤ισε, ελάτε ατώρα ας τρώγομε.
-Εμείς εφάγαμε, γουρπάν’ -τ- σ’, είπεν η μάνα τ’.
-Ελάτε, τζ̌άνουμ, ο χορτασμένον τρώει σεράντα βούκας κι άλλο, είπεν κι εκείνος.
Ουζάτμιαλουμ¹, η μάνα τ’ ’κ’ εκάτσεν, άμα η Σαλώνα εγουρεύτεν σο τραπέζ’ και έναν κι έναν με τον άντραν ατ’ς έφαγεν. Η πεθερά τ’ς γουρτζ̌ανίζ’ τα δόντα̤, άμα ντο επορεί να ευτάει; Το βράδον επήρεν ο Πολυχρόντς το κρασίν, επήρεν κι έναν διάρικον ψωμίν και έναν οκάν Κιμισ̌χανάς απίδα̤ κι επήεν σ’ οσπίτ’.

-Να γαμώ την μάναν ατουν, είπεν, εσέβεν ’κ’ εσέβεν σ’ οσπίτ’. Εσ’κώθαν κι έφυγαν οι μισα̤φίρ’. Επέρασεν το Κουρτζ̌ήν το παπόρ’ και είπανε να μη χάν’νε τον καιρόν ατουν. Κι άλλο καλλίον, φερέστε ατώρα ας τρώγομ’ ατα εμείς. 
-Εμείς έφαγαμε», είπεν η μάνα τ’.
-Έφαγατε, ’κ’ έφαγατε, ελάτε σο τραπέζ’. Είπαμε, ο χορτασμένον σεράντα βούκας κι άλλο τρώει.
Η μάνα τ’ ξαν ’κ’ εκάτσεν. Επίασεν ο Πολυχρόντς ας σο χ̌όρ’ την γαρήν ατ’ κι εκάτσεν ατην κα’. Επίασεν και τη μάνας ατ’ το τέκ’, άμα εκείνε εγέντον μαυρομόλυβον και ’κ’ εκάτσεν. Έναν κι έναν τ’ αντρόγυνον έφαγαν τα παρπούνα̤ κι έπαν τα κρασία, κι εκύλτσαν ύστερα το φούστορον και τ’ απίδα̤. Η μάνα τ’ ξάι στερέαν ’κ’ είχ̌εν. Έμπαινεν κι έβγαινεν αποφκακέσ’-αποφκακέσ’ έλεγεν:
-’α σπάντς σ̌κύλ’ θαγατέρα, ’α χ̌έ͜εις αφκά τ’ ι-σ’.

Ας τ’ εσ’κώθαν ας σο τραπέζ’, εκάτσαν ολίγον σην αυλήν κι επεκεί επήγαν εκοιμέθαν κα’. Πριν ας σα ξημερώματα εσ’κώθεν η Σόνα, ένοιξεν γάλα̤-γάλα̤ την οτάν τη γιου ατ’ς, έσ’κωσεν το γιοργάν’ ση νύφες τα ποδάρα̤ καικά κι εφέκεν...τ’ απουρπουνιζ’νόν ατ’ς. Ο Πολυχρόντς εγνάεψεν α’, άμα ξάι λαλίαν ’κ’ εποίκεν. Ας τ’ εξέβεν η μάνα τ’, εγνέφ’σεν την Σαλώναν και λέει ατην:
-Ση πανταλονί μ’ την τσ̌όπα̤ έχω έναν σακούλ’ μετσ̌ιτιάδες· σούκ’ φέρεν ατα. Επήεν έγκεν ατα η νύφε κι ο Πολυχρόντς ένοιξεν κι έκχ̌’σεν ατα όλα̤ απάν’ σο σκατόν τη μάνας ατ’ κι εσκάλωσεν και λέει και γελά με την Σαλώναν. 

Έκ’σεν τα λαλίας και τα καλατσ̌ίας η μάνα τ’ κι έρθεν ερώτεσεν:
-Ντ’ έπαθατε; Γιάμ’ η νύφε έχ̌εσεν αφκά τ’ ατ’ς;
-Έλα, μάνα, έλα, είπεν ατην ο γιος ατ’ς. Η νύφε ας χ̌έζ’ και πάντα αγίκον σκατόν ας ευτάει. Για έλα τέρεν, τέρεν τα μετσ̌ιτιάδες! Εγώ απ’ ατώρα άλλο δουλείαν ’κ’ ευτάγω. Μάνα, εσύ μαείρεψον κι η νύφε ας τρώει και χ̌έζ’. Ηύραμε την τύχην εμουν!

Εκείνε πα, εσταύρωσεν τα χ̌έρα̤ και ας ση χολοσποσίαν ατ’ς έμπαινεν κι έβγαινεν και αποφκακέσ’-αποφκακέσ’ έλεγεν:
-Άλλος κώλος εποίκεν α’, άλλο κώλος εποίκεν α’.

Άμα, πού να μαρτυρά ’το!