Το νερόν κι η έρεξη

Ο Μουθούγκ’ς ο Παναέτας έτον προσκαλεσμένος με τον γιον ατ’ τον Λάμπον σον ψαλμόν τη σχωρεμένονος τη Νικόλα τη Ποπαλαζάρ’. Παρασ̌κευήν ημέραν έρθεν ατ’ς το προσκάλεσμαν για τη Σάββα. Την Παρασ̌κευή το βράδον οι δύος ατουν πα τίποτα ’κ’ έφαγαν για να πεινούνε καλά-καλά. Εξέρανε οι Ποπαλαζαράντ’ τ’ έταν ζεγκίν και θα είχαν καλά φαγία. Τη Σάββα απουρπουνού σ̌ίρσ̌ιμα εσ’κώθαν οι δύος πα, έπαν απ’ έναν καϊβέν, για να μη λιγούνταν ας σην πείναν, κι επήγαν σην εγκλεσίαν. Ας σην απόλυσην και ύστερα επήγαν με τ’ ούλτς εντάμαν σ’ οσπίτ’ τη Ποπαλαζάρ’. Πολλά ’κ’ επήεν εγούρεψαν τα τραπέζα̤ κι εκάτσαν όλ’ τριγύλ’-τριγύλ’. Ο Μουθούγκ’ς ο Παναέτας επήρεν σουμά τ’ το γιον ατ’ τον Λάμπον, για να τερεί ατον γιάμ’ ’κι τρώει πολλά.

Οι ’σπιτα̤νοί κι οι συγγενοί ατουν εκουβάλ’ναν λογιών-λογιών καλά φαγία. Τανωμένον σ̌ουρβάν, πλιγούρα̤, γιαχνίν με τα καρτόφα̤ και με το κρέας, μακαρίναν, τυρία, ελαίας, κατά το συνήθειον. Αρ’ εσκάλωσαν το φάσιμον κι ο Λάμπον ας τ’ έφαγεν εικοσπέντε-τριάντα βούκας κέσ’, επήρεν κι έπεν έναν ποτήρ’ νερόν. Εσπίχτεν ο Παναέτας κι εδέκεν ατον έναν μουστέαν, απ’ αφκακέσ’ ας σο τραπέζ’ για να μη ελέπ’ν’ ατον.
-Ντό κρού’ς με, πάτερα; είπεν ατον ο γιος ατ’.
-Νέπε, τσούνας κουτάβ’, μη πίντς νερόν και κόπεται η έρεξη σ’, είπεν ατον κι ο κύρ’ς ατ’.
-Κια πατέρα, εγώ πίνω για ν’ ανοί͜ει την έρεξη μ’.

Αρ’ εσπίχτεν, ξαν ο Παναέτας κι εδέκεν ατον άλλ’ έναν μουστέαν κι άλλο δυνατόν.
-Την ευλογία σ’ να λελεύω, πάτερα, ξαν γιατί κρού’ς με; λέει ατον ο γιος ατ’.
-Κι αμ’, σ̌κύλ’ υιέ, γιατί ’κ’ έλεγες μ’ ατο κι άλλ’ έμπρ’ καικά; είπεν ο Μουθούγκ’ς κι εκατακύλτσεν εκείνος πα έναν ποτήρ’ νερόν...