Η νεστεία κι η Παναγία

Η σ’χωρεμέντσα η Σαΐα η Καλογερίνα, όντας εμπαίνεν το τρανόν η Σαρακοστή, ενέστευεν ας σο πρωί ους το βράδον, κάθαν ημέραν. Η νεστεία τ’ς πα πολλά δυνατόν: Νά̤ ελάδ’, νά̤ ελαίας. Ξερόν ψωμίν, λάχανα με τα φασούλα̤, χοσ̌χοράνα̤, σκορδωμένα κορασίτας, κιντέας. Ανάμεσα-ανάμεσα έτρωεν κι ολίγον χαλβάν ας σα χαιρετισμούς και ύστερα. Το βραδυσ’νόν το φαγίν ατ’ς έτρωγεν α’ ας σ’ εσπερινού την απόλυσην κι υστέρ’.

Έναν ημέραν έπλυνεν έτονε κι επείνασεν πολλά. Πριν να πάει σον εσπερινόν, είπεν να παίρ’ βουκούται ολίγον ψωμόπον, για να σώζ’ και πορπατεί. Ένοιξεν το τολάπ’. Σ’ απάν’ το ταρέζ’ έτον η εικόνα τη Παναγίας και σ’ αφκά το ταρέζ’ το ψωμίν. Επήρεν ’κ’ επήρεν το ψωμίν σα χ̌έρα̤ τ’ς, αμὰν εφέκεν α’ και άμον αχπαραμέντσα, εποίκεν το σταυρόν ατ’ς.
-Ντ’ έπαθες Σαΐα; είπεν ατην η κυρά τ’ς η Παρθένα.
-Λελεύω σε, κυρά Παρθένα, είδε με η Παναγία ας σο ταρέζ’ ’κειάν, ντ’ επαίρ’να το ψωμίν να έτρωγα, κι έγρεινεν τ’ ομμάτα̤ τ’ς κι ετέρεσε με απέσ’ σην ψ̌ην, γουζεμέντσα! Ήμαρτον, Πάναγια, άλλο ’κ’ εφτάγ’ α’. Εσύ ’α δί’ς με την δύναμην!