Τη Θεού τα εντολάς

Σα πρώτα τα ζαμάνα̤ έτον είνας κι εθέλ’νεν να εμαθάν’νεν τη Θεού τα εντολάς. Κάθαν ημέραν σην προσευχήν ατ’ επαρακάλ’νεν κι έλεγεν:
-Θέε μ’, να δεικνύ͜εις με τα εντολάς ι-σ’!

Έναν ημέραν σίτ’ εκάθουντουν σην αυλήν τ’ οσπιτί’ ατ’, έρθεν σουμά τ’ είνας άνθρωπος.
-Ντό κάθεσαι και νουνί͜εις ατουκά; είπεν ατον.
-Θέλω, είπεν, να μαθάνω τα εντολάς τη Θεού, είπεν.
-Αν θέλτς να μαθάντς ατα, σούκ’ έλα μετ’ εμέν κι ας πάμε, είπεν ατον κι εκείνος.

Επήγαν, επήγαν, επήγαν, ασ’ απουρπουνού ους το βράδον επορπά’νανε κι εβραδι͜άσταν σ’ έναν μέρος. Επήγαν εντώκαν σ’ έναν πόρταν, ένοιξεν ατ’ς είνας νύφε, κι είπαν ατην:
-Κάτ’ ’κι μονά͜εις μας, εβραδι͜άσταμε και ’κ’ έχομε μέρος να μένομε.
Η νυφίτσα επήρεν ατ’ς απέσ’, εφάσεν ατ’ς, επότ’σεν ατ’ς, εκάτσεν ατ’ς σ’ οτζ̌άκ’ καικά να χουλείνταν κι επεκεί έστρωσεν κι έθηκεν ατ’ς κα’. Μά̤ρισα̤μ’ ατός έτον άγγελος και άμον άνθρωπος εκοιμούντουν και άμον άγγελος εποίν’νεν τα δουλείας ατ’, κι εφανερούντουν και σον χερίφ’. Εσ’κώθεν την νύχταν ο άγγελον επήρεν την ψ̌ην τη μωρί’ τη νύφες.  Εκείνο πα τρία μηνών έναν μωρόπον σωστόν βασιλοπούλ’. Ατό το πράμαν τον χερίφ’ εκακοφάνθεν ατον:
-Η πεθερά τη νύφες κείται σ’ οτζ̌άκ’ καικά κιουτιουρούμ’ και τ’ εκεινές την ψ̌ην ’κι παίρ’ και παίρ’ τη μωρί’!
-Εσύ μη ταράεσαι σα δουλείας ι-μ’, είπεν ατον ο άγγελον, εσύ έλα μετ’ εμέν και λαλίαν μ’ ευτάς.

Επήγαν, επήγαν, επήγαν, εβραδι͜άσταν ξαν σ’ έναν άλλο χωρίον. Επήγαν ξαν εντώκαν σ’ έναν πόρταν. Επήραν ατ’ς απέσ’, έβαλαν σ’ έναν ασημένον τρανόν σινίν απάν’ τα φαγία κι έφεραν εφάσαν ατ’ς.

Ας τ’ εκάτσαν κι εχουλέθαν έπεγι σ’ οτζ̌άκ’ σουμά κι υστέρ’, έστρωσαν ατ’ς τα κρεβάτα̤ κι έπεσαν κι εκοιμέθαν. Την νύχταν ξαν εσ’κώθεν ο άγγελον κι εποίκεν άφαντον το σινίν. Ο χερίφ’ς εσ̌άσ̌εψεν και ξαν λέει ατον:
-Ατά τ’ αδικίας γιατί ευτάς ατα;
-Εσύ έλα μετ’ εμέν και μη ταράεσαι, είπεν ατον ξαν ο άγγελον κι εσ’κώθαν εδέβαν πλαν.

Σίτ’ επέγ̆’ναν κι επεράν’ναν ας σ’ έναν χωρίον απέσ’, τερούνε οι μαστόρ’ χτίζ’νε έναν οσπίτ’ και σ’ ολημέρα απάν’ εκάτσαν να τρώνε. Επήγαν κι ατείν’ είπαν την νοικοκυράν:
-Θεία, από μακρά έρχομες, επείνασαμε, δος μας έναν κομμάτ’ ψωμίν ας τρώγομε.
-Ντό ’αμώ κι εσάς, οκνά̤ρ’! Χαζούρα̤ αραύετε, ελάτε κι εσείς δουλέψτε και ποίστε το ψωμίν δίκαιον και ’α δίγω σας και τρώτε!
Εκείν’ πα αμὰν επήραν τα μακέλα̤ και τ’ ιφτά̤ρα̤ κι εσκάλωσαν την δουλείαν. Εκεί σα τεμέλα̤ τ’ οσπιτί’ καικά έτον έναν κύπ’ λίρας. Ο άγγελον έξερεν α’ (άγγελος πού για;). Φέρεν λιθάρα̤, φέρεν χώμαν, φέρεν λιθάρα̤, φέρεν χώμαν, έχτισαν την κοσ̌άν κι ετσούπωσαν το κύπ’. Εφάσεν ατ’ς ύστερα η γαρή κι εσ’κώθαν εδέβαν πλαν.

-Μώρε, είπεν τον άγγελον ο χερίφ’ς, εσύ ντ’ άγνος άνθρωπος είσαι, είπεν ατον. Επήγαμε ση νύφες, εφάσεν, επότ’σεν, εχούλεσεν κι εμόνασε μας κι εσύ παίρτς τη μωρί’ ατ’ς την ψ̌ην, αντί να επαίρ’νες την ψ̌ην την γραίας κι εγλύτωνες και την νυφίτσαν. Επήγαμε ση γαρής, είπεν, εφάσεν κι εμόνασε μας η γαρή κι εσύ ευτάς το σινίν ατ’ς άφαντον, είπεν. Επήγαμε εδούλεψαμε και σην γιαπούν, είπεν, είδαμε το κύπ’ με τα λίρας και αντί να φανερώντς ατα την γαρήν, είπεν, πέλκιτ εδίν’νεν κι εμάς έναν-δύο, εσύ επίασες ετσούπωσες ατα, είπεν.
-Νέπε, είπεν ατον κι ο άγγελον, ας σ’ το ’κ’ εξέρτς μη καλατσ̌εύ’ς και λες απ’ αδά κι απ’ ακεί, ήντα̤ν θέλτς. Εθέλ’νες να εμαθάν’νες τα εντολάς τη Θεού, αέτσ’ ’κ’ έν’ μη; Ε, είδες εκείνεν την νυφίτσαν ντο καλέσσα κι ελεημοτικέσσα έτον; Οπουρνά εκείν’ το μωρόν όσταν ετρανύννεν κι εσκούντουν, ’α ’ίντουν κακούργος άνθρωπος κι ’α αμάρτωνεν την μάναν ατ’. Επήρα την ψ̌ην αθε, είπεν, για να γλυτών’. Εκείν’ το σινίν πα το τρανόν το ασημένον είδες α’, είπεν. Εκείνε η ’ναίκα έχ̌’ πέντε παιδία. Σ’ εκείν’ το σινίν απάν’ θα εκχ̌ύγουντουν γαίμαν, εσύ παίρτς α’, εγώ παίρ’ α’ τεγί. Εχάσα ’το ας σον κόσμον για να μη γίνεται ατό το κακόν. Είδες εκεί σ’ οσπιτί’ το τεμέλ’ πα το κύπ’ τα λίρας, είπεν. Εκείνα πα να έλεγαμ’ α’ την γυναίκαν, είδες ατην ντο κακέσσα έτον; Αν ηύρηκεν κι εκείν’ τα λίρας το χωρίον πιρτέν όλον θα ετασ̌λάευεν α’. Αέτσ’ πα ετσούπωσαμε το κύπ’, είπεν, κι ’α απομέν’ άμον το έν’, είπεν. Τέ αρ’ δέβα κι εσύ· ατά έταν τη Θεού τα εντολάς το εθέλ’νες να εμαθάν’νες, είπεν ατον.

Εκείν’ εκεί κι εμείς αδά κι εμείς κι άλλο καλλίον.